Op het moment zelfs letterlijk. Ik heb een ontstoken keel (onder andere) en daardoor kan ik er nauwelijks een fatsoenlijk geluid uitpersen. Héél stil in mij dus.
Maar figuurlijk ook. Ik ben wat stil. Ik ben stilgevallen. Het is dubbelstil in mij. Klinkt een beetje als dubbelfris. Klopt ook wel, het is ook best koeltjes in mij. Koud en stil. Ik heb nergens woorden meer voor. Dat komt voor een groot deel doordat het zoveel stiller om mij héén is. De golfslagen, het geruis, gekabbel, geklater is duidelijk afgenomen. De vaste rotsen in mijn branding, die blijven voor eeuwig. De zee ruist en maakt een prettig geluid als het water om deze rotsen heen slaat. Ze glinsteren nat in het zonlicht en ze klateren en klotsen met de terugtrekkende zee. Rustgevend. Mén, ben ik blij met deze geweldige rotsen…
Maar de aangespoelde losse kiezels die ik zo mooi vond en opraapte van mijn wijdse strand verliezen steeds weer hun glans als ze uiteindelijk opdrogen. Ik loop de zee in en dompel ze nog maar een keer onder. Voor eventjes glanzen ze dan weer, net zo mooi als daarvoor. Maar weer drogen ze op en worden dof en mat…
Sommige van die kiezels hebben zelfs in die toestand nog ‘iets’ in zich. Een mooie turqooise gloed, een fascinerende witte streep, een prachtige gekartelde rand, een interessante vorm. Die stenen stop ik in mijn binnenzak. Ik hou ze dicht bij me en bekijk ze af en toe als ik op één van mijn stabiele rotsen in de branding zit.
Maar die helemaal gladde, ronde stenen, die op het eerste moment zo volmaakt leken, blijken uiteindelijk simpelweg té glad. En enkel glad is niet voldoende om de daarmee gepaard gaande saaiheid van perfectie goed te maken. Als de glans eenmaal vergaan is, blijft ’t wat het is. Een simpele, ronde, grauwgrijze steen. Ik laat de kiezel voor wat-ie is en gooi hem uiteindelijk toch maar terug in de zee…
Onder het wateroppervlak
is zo’n steen
enkel nat
en glansloos glad…
… en is het weer een beetje stiller in mij.