Het even goeiemorgen wensen.
Je impulsieve aanwezigheid.
Het zo lekker dom kletsen.
De verdekte aan- en toespelingen.
Je uitbundig geschreven lach.
De wederzijdse kriebel.
Ineens is het er niet meer.
De kleine steekjes onder water.
En ’t daarna even zo korte opduiken.
Een snel toegeworpen goedenachtkus.
De soms ineens intensieve gesprekken.
Bedacht ondoordachte aandacht.
Dat rustgevende achtergrondgevoel.
Opgeslokt en zomaar verdwenen.
Een goed ingestudeerde truc?
Jij het konijn en ik die zwarte hoed.
Maar bij de doorsnee goochelaar
Komt het konijn
uiteindelijk toch
weer tevoorschijn?
Ik vraag ’t mezelf
Wát mis ik nou eigenlijk?
Ik weet ’t zelf niet meer.
Ik mis je.