Vroeger toen ik nog klein was (oftewel: lang, langgggg geleden) had ik qua eten stiekem de grootste bewondering voor mijn mama. Zij at alles waarvan wij dachten dat je het al lang niet meer kon eten. Vaak zaten mijn zus en ik bij het ontbijt onthutst te kijken naar haar plankje met daarop een half verrotte appel, een sinaasappel met een groene bontkraag of  een donkergroene kiwi waar je al doorheen kon kijken, zo glazig. In koor riepen wij dan: “ieuwwww mam, dát kun je toch niet meer opeten?”
Maar ma sneed onverdroten de rotte plekken weg en prevelde ondertussen: “Jawel hoor. Goed eten
góói je niet weg.” Nou is dat ‘goed’ dus echt relatief. Ik kende de beroemde japanse duizendjarige eieren toen nog niet, maar daarmee had ik het prima kunnen vergelijken. Voor mij was het verrot. Een appel met een grote, zachte, prutterige bruine plek is verrot. Een kwartverschimmelde sinaasappel is verrot. Zulke dingen gooide je linea recta de vuilnisbak in (nee, GFT-bakken hadden we toen nog niet).
Mijn moeder at ook roggebrood met Hüttenkäse en selderiezout voor het ontbijt. Ik gruwelde ervan. Niet goed wijs, die daar bij de Weight Watchers. Of ze at kikkererwten. Hóe ze die at weet ik niet meer, maar ik weet dat het kikkererwten waren want ik kon de woorden ‘kikkerbillen’ en ‘kikkerdril’ maar niet uit mijn gedachten krijgen als ik haar dat zag eten en kreeg de rillingen als ik ernaar keek. Of nog zoiets: zure, magere joghurt of karnemelk zonder suiker. Hoe kreeg ’n mens het weg.
Ruim 30 jaar later. We zitten aan het ontbijt en mijn kinderen kijken met horrorblikken in hun ogen toe hoe ik op mijn houten plankje een groen uitgeslagen sinaasappel halveer en de goede helft gewoon opeet. Hoe de appel keurig rondom de bruine smurrieplek heen naar binnen gewerkt wordt. “Iiiehhh mam, dat is bedorven!! zoiets eet je toch niet!!” En ik mompel geheel traditiegetrouw: “Waarom niet. Goed eten góói je niet weg.”
Glazige, overrijpe kiwi’s krijg ik helaas nog steeds niet weg (daar ga ga ik van kokhalzen), maar ook die had ik gewoon anders opgegeten. Ik eet met liefde donker roggebrood met Hüttenkäse en selderiezout (en dan het liefst nog met wat tomaat en of plakjes komkommer er op) en ik ben gék op kikkererwten, vooral in de groentensoep, als houmous of als bijgerecht. Zure joghurt: heerlijk (maar ik gooi er wel graag nog een plens aardbeienjam in, als ’t effe kan), of stroop in de karnemelk, yummm.
Ach, the times, they are a-changin’…