…rant today…
Ik wel.
Ik voel ‘m aankomen.
Zo’n heerlijke vloek-tier-en-schreeuwbui. A classical rant.
Maar ik geef er niet aan toe.
Dat is óók een vorm van zelfbeheersing, toch?
Beheers ik toch nog iets.
In ieder geval is dit het tegendeel van afvlakking.
En er dan nog niet eens aan toegeven ook.
Woahh, life’s great. I can manage.
Zegt ze met een verwrongen glimlach.
“Nee hoor, het gaat goed met mij. Echt. Maak je geen zorgen.”
Kaken op elkaar klemmen en overtuigend genoeg sissen.
In platte tekst is dat in ieder geval een makkie.
Kan ik.
Ik geloof ’t zelf ook al.
Bijna.
Komt goed.
Echt.
Maak je geen zorgen.
Ik ga enkel nog even een tennisbal uit de dakgoot vissen, een gifzakje in het woelmuizengat stoppen,  de garnalen voederen, een volledig warrig blog schrijven, de radijsjes bewateren, een envelop aan de belastingdienst dichtplakken en de kauwgum van mijn dochter’s schoen peuteren.
My life makes perfect sense. It really does.