Vorig jaar oktober berichtte ik over de eerste danservaringen van dochter (zie hier: “Dances with Elephants“). Vandaag mochten we van het resultaat genieten. En ik kan u vertellen, het was afzien…
Wekenlange, wat zeg ik, maandelange training kwam vandaag tot een hoogtepunt. Om 11am had ik al het genoegen om dochter uit ’t zwembad te rukken en haar naar de generale repetitie te vervrachten. Bloedjeheet was het weer vandaag, we hebben de 40°C makkelijk gehaald dus echt enthousiast was ze niet. Maar wat moest dat moest.
Om half 5 de hele procedure opnieuw, nu met uiterst onwillige man en zoon op sleeptouw. De airco in de auto liet ons de hitte even vergeten. Die hitte die ons met een mokerslag trof toen we uiteindelijk drie stoelen in de overvolle, oververhitte, onverluchte zaal hadden weten te bemachtigen. Dochter had ik daarvoor al bij de achteringang naar binnen geduwd. De tijd tot voorstellingsbegin overbrugden we met het creatief waaiers vouwen van de programmaboekjes. We zaten redelijk achterin, dus zoon wilde ook nog de godsganselijke tijd op schoot zitten. Natuurlijk. Ik had het ook nog niet écht heet hoor, nèhh…
De eerste helft van de voorstelling was een opvoering van De Gelaarsde Kat in klassieke dans. Best aardig, maar ik ben niet bepaald een fan van klassiek ballet. Zoon en man waren duidelijk nog minder gecharmeerd. Bij de derde pirouette van de  kat vroeg zoon luidkeels of ik nog geld voor hem had want hij wou wat kopen. Maakte niet uit wat, als hij maar wat kon kopen. Hij kwam terug met een fles ijskoude fanta. Wat een geweldige zoon heb ik toch. Heftig waaierwapperend en fantaklokkend overleefden wij de tijd tot de pauze. In de pauze even naar buiten, waar het partout begon te waaien, te donderen en te stortregenen dus gelijk weer naar binnen. Op naar de tweede helft.
Daar zat in ieder geval meer soeps voor manlief bij: de wat hippere, jonge dames kwamen nu ook lang hossen in ultrakorte broekjes, flodderrokjes en met uitdagende dance acts. Het enthousiasme steeg duidelijk. Zoon lag inmiddels op de grond te kronkelen omdat hij het zooooooo heet had. En het zoooooooo saai vond. En het écht niet nóg langer uithield. Negeren is de beste remedie. Toch…
Als viernavoorlaatste kwam ein-de-lijk dochter met haar streetdance-groepje het podium op dribbelen. Ik snelde met mijn supergeweldige mobiele mini-pad naar een plekje waar ik beter kon filmen. Helaas. De camera wilde niet meewerken. Ging eerst spontaan uit, toen weer aan en daarmee waren alle zorgvuldig ingestelde belichtingsinstellingen weer terug op standaard. Het podium één overbelichte huppelende vlek. Ik zweette nog een tandje meer. Maakte in mijn wanhoop dan nog maar een paar foto’s. Ik heb denk ik welgetelde 20 seconden van de hele 3 minuten voorstelling gezien… Maar ze was fantastisch. Hartstikke keigoed, voor zover ik het kon bekijken. Met een trotse glimlach schreed ik terug naar mijn stoel, van binnen jankend om het gemiste filmpje. Dan toch straks maar die DVD voor 8 euro kopen. Zucht…

Na de grande finale wurmde het publiek zich met vol geweld naar buiten en vervolgens met nog meer geweld terug naar binnen. Noodweer buiten. De ouders van de kinderen moesten hun kroost echter bij de achteringang afhalen, dus ik als goede moeder snel daarheen gerend (man en zoon waren al weggestormd om de auto alvast te halen) om dochter vooral niet te laten wachten. Dat had ze al genoeg gedaan vanavond: een goed uur en drie kwartier, haar appel kauwend in de garderobes, wachten-wachten-wachten op hun voorstelling van een paar minuten. Arme kinderen… Door de stortregen spoedde ik mij naar de tape-afrastering waar wij brave ouders achter moesten wachten. Na een minuut of wat kwam de dansopperchef om het hoekje koekeloeren en riep: “alle ouders hun kinderen bij de hoofdingang afhalen a.u.b.!!” en wij ouders hobbelden vanzelfsprekend in gedweeë drommen naar de hoofdingang, wanhopig naar onze danstalenten zoekend. Mijn witte jasje was aan de achterkant inmiddels prachtig rood verkleurd. Het nadeel van je haren rood verven: het bloedt nog eeuwig na, vooral in zweet- en stortbuien. Gelukkig zag ik dat euvel thuis pas, anders had ik me daar ter plekke ook nog over op kunnen winden.
Dochter kwam over de stoelen heen naar mij toe gestommeld, lollie in de mond en roepend: “was übercool, hè mam??”
Ja dat was het lieverd. Maar volgend jaar gaan we toch echt wat anders zoeken qua beweging. Er zijn nog zóveel andere leuke sporten… Judo bijvoorbeeld. Of schaken…