Wat een prachtig woord eigenlijk.
Ik ben er eentje. Een laptopruïnator. Ik moest even natellen maar ik  heb nu in ca. tien jaar tijd bijna mijn vijfde laptop naar de filistijnen geholpen. Gemiddeld 2 jaar per laptop, da’s toch een mooie score. Neem ter vergelijking bijvoorbeeld manlief, die heeft al meer dan driekwart decennium dezelfde laptop en het ding werkt nog steeds fabuleus. Maar dat is dan ook een Dell. Ik had allesbehálve een Dell.
Langer dan tien jaar ga ik niet terugdenken, want toen leefde ik nog in het tijdperk van de bakbeesten met meer periferie dan core. Ik was al lang blij dat die knullige floppies plaats maakten voor de kleinere, minder kwetsbare diskettes en ik kan me de overgang naar een “handvriendelijk toetsenbord” en het tijdstip waarop wij op ons werk daadwerkelijk internet kregen ook nog nog goed herinneren (wat was dat een luilekkerland voor ons market researchers…). Genoeg daarover. Stel je voor dat men de indruk zou krijgen dat ik al 30+ ben…
Mijn eerste laptop was er eentje van het werk. Liever gezegd, van een klant van de zaak waar ik als ‘expat’ gestationeerd was. Een HP. Ik vond het niks. Dat gepruts op zo’n klein toetsenbord, manueel on-ergonomisch. Dat gezeul heen en weer met een babybakbeest in een schoudertas. Negen van de tien keer stapte ik dan maandagochtend om half 5 in de taxi om er bij het deur dichtslaan achter te komen dat ik het ding weer vergeten was. Nog even 4 etages omhoog rennen en je vlucht bijna missen. Waarom niet gewoon werken met een PC? Eentje daar, eentje thuis, eentje at the home office en klaar. Who needs laptops… Ik had de mijne dan ook binnen afzienbare tijd onklaar gemaakt en ik ontdekte langzaam de special powers van mijn ruïnatorschap.
Vervolgens kreeg ik, naast de zoveelste werklaptop die ik ook steevast om zeep wist te helpen (ik ben namelijk ook de gepersonificeerde ramp voor iedere netwerkadministrator), een geweldige laptop van mijn papa. Echt helemaal super, wat een kado!! Een Acer met een gigantisch display, met Wifi en Bluetooth en alles d’rop en d’ran. Ik was er echt ongelooflijk blij mee. Er zat werkelijk maar één ‘maar’ aan: Windows Vista. Als ik íets de softwaremisproductie van het millennium vind, dan is het Vista wel. Dus wat doet een goede leek: de boel erafgooien en Windows XP Professional erop. Stúkken beter. Alleen werkten wifi, webcam, internet, bluetooth en de helft van de knoppen niet meer. Ah… who needs that… Uiteindelijk met een hoop gepruts en officieel nog niet bestaande drivers alles weer op de rit gekregen. Maar ik moest er zo zwaar aan tillen… El Acero woog toch wel een kilo of 4 en in een rugzak paste hij echt absoluut niet. Een ander groot euvel van deze mega-laptops: het display cq. de klep. Die is alleen al zo zwaar dat die bij de scharnieren uit elkaar barsten en op den duur kreeg ik hem dan ook niet meer dicht. Man – de laptopknutselaar – heeft hem uiteindelijk doorboord (letterlijk!) en de boel met schroeven weer bij elkaar gekregen. Stuk ductape erover (nothing ductape can’t fix,ey?) De dagelijkse bluescreens lieten zich er weliswaar niet door afschrikken, maar hij doet het nog steeds en is nu de speellaptop van de kinderen (het arme ding…).
Via de zaak kochten we (id est: mijn zakenpartner en ik, we hadden tegen die tijd inmiddels de zaak overgenomen) ook al redelijk snel twee heel handzame, kleine, chique laptopjes. Van het geweldige merk ‘Cytron’ (lees: Medion). Ze zagen er echt poepiesjiek uit: wit met zilveren toetsen, alles heel klein en slank (ik moest ‘m bij wijze van spreke zowat zoeken op mijn schoot ) met decent blauw lichtgevende functieknoppen. En: met één hand te tillen. Een citroentje van bijna-handtasformaat. Bijna. Zo licht dat ik ‘m ‘s-avonds steevast met een nonchalante éénvingerbeweging dichtmepte en met een lichte zwiepert op de bank naast me mieterde. Alles hield-ie uit. Behalve rode wijn. Dat bekwam ‘m niet, maar na 1,5 week drogen pruttelde hij uiteindelijk toch weer verder. Tot de absolute harddisk-crash. En aangezien ik toen nog niet veel kaas van back-ups gegeten had, waren daarmee ook de foto’s en filmpjes van bijv. de eerste stapjes van dochter voor eeuwig verschwunden. Lang leve YouTube waar ik één filmpje geupload had en dat ik uiteindelijk (in miserabele kwaliteit) toch nog weer op de PC terug kon halen. Uiteindelijk heeft mijn citroentje de Acer niet eens overleefd: die had ik langer!
Toen heb ik mezelf – natuurlijk ook op de zaak – een mooie nieuwe Sony Vaio (met houtnerf-ribbels!) toebedeeld. Die leeft nu al bijna drie jaar, een record voor mij. Maar hij heeft al veel meegemaakt: veelvuldig gesleep naar München en Nederland, mee op vakantie, alle mogelijke software (ik installeer alles wat me voor de voeten komt en interessant lijkt en daardoor krijgt-ie nog wel ‘ns de hik). Ik heb ‘m al een keer kapotgerepareerd nadat ik de 368 noodzakelijke updates en service packs waar hij om smeekte maar ‘ns geinstalleerd had (zie hier en hier ), maar ook dat heb ik weten te verhelpen. We zijn nog steeds een paar, mijn Vaio en ik. Maar sommige toetsen zijn zo smerig (geen idee wat er allemaal onder ligt maar het is véél) dat ik ze niet meer fatsoenlijk in kan drukken (maar met geweld lukt alles). En mijn rechtermuistoets moet je ongeveer 2 seconden ingedrukt houden voordat-ie reageert. Mijn wifi gaat niet meer automatisch aan, dat moet ik elke keer opnieuw in het ‘Smart Center’ met een virtueel schuifje aan doen. En hij (ik hou ’t erop dat ’t een man is, met al deze technische mankementen) is vaak overspannen: de CPU springt steeds weer naar 100% belasting. Het werkgeheugen is te klein voor alles wat ik tegelijkertijd wil doen (bijv. 68 tabs tegelijk open hebben in Firefox en dan nog 22 tabs met YouTube in een ander browserwindow). De mousepad had oorspronkelijk een ietwat ruw oppervlak maar is nu, daar waar ik ’t liefst wrijf, spiegeltje-spiegeltjeglad. Hetzelfde geldt voor de toetsen in ’t midden van m’n qwertzuiop (jaja, ik heb een duits toetsenbord, hè). De a en de e glimmen het meest. Het microfoongaatje zit nog steeds redelijk vol met weggeschotenvliegsmurrie (van de vlieg die ik – oppervliegschietster – met vol geweld daar in schoot) .  Oh, en de klep oftewel het display blijft niet meer zo goed open staan.
Allemaal nog geen grootse mankementen maar duidelijke slijtage. Na bijna 3 jaar is ook deze klaptop toe aan een verzorgingstehuis.
Demolition Lou.
Laptopruïnator.
I’ll be back…