Vandaag was een ergerjesufdag.
Eigenlijk was de afgelopen week een ergerjesufweek.
Kort samengevat:
het valt niet kort samen te vatten.
Zoon is – zoals o.h.a. bekend – zwaar dyslechtisch en een overduidelijke ADHD-er met motorisch-sensorische moeilijkheden. Allemaal geen probleem, met de juiste begeleiding en de juiste medicatie (heb ik het al uitgebreid over gehad). Aan de juiste begeleiding hapert het hier nog wel eens (er is gewoon niks voor kinderen met zo’n extraatje). Sinds vorig jaar heeft hij ein-de-lijk die begeleiding op school, in de vorm van twee geweldige leraressen die een ware metamorfose in zijn (tot dan onhandelbare, luidruchtige, gestoorde, mobbende) klas hebben bewerkstelligd.
Afgelopen donderdag, op de voorlaatste schooldag, kregen de kinderen een briefje mee: de leraressen blijven – i.t.t. de beloftes en het gebruikelijke (leraressen blijven bij de klas in het 3e & 4e jaar) – NIET bij de klas. De kinderen krijgen een andere juf. Laat dat nou net een juf zijn, die niet echt goed om kan gaan met kinderen die afwijken van de norm (ik wil haar nog net geen pedagogische kruk noemen, daarvoor ken ik haar nog te weinig maar laten we het erop houden dat ‘niet echt goed’ een behoorlijk understatement is). Laat dat nou net het geval zijn in díe klas (we hebben er wel 6…). Laat nou net de klas aangevuld worden tot 25 kinderen (het waren er 15). De catastrofe is voorgeprogrameerd.
Weg, al het vertrouwen dat het wel goed komt met dat vierde (en hier in Oostenrijk laatste) jaar.
Weg, al de hoop op een goede voorbereiding op de middelbare school.
Weg, dat moeizaam opgebouwde klasgevoel bij de kinderen, ik zie ze binnen een paar maand weer als vanouds elkaar de kop inslaan.
De afgelopen dagen zijn we dus heel druk bezig geweest met het mogelijkerwijs wisselen van klas van een zestal kinderen. Om de druk in de ene klas wat te verlagen en de kinderen in beide klassen rust te verschaffen. Om uit elkaar gereten vriendschappen weer samen te voegen. We hadden alles op de rit. Een lijst met twaalf (!) wisselende kinderen waarvan iedereen het met elkaar eens en happy was. Vandaag ging ik met die lijst naar de directrice. Ze ondertekende met een grote glimlach, zó blij dat wij dit onder elkaar zo wunderschön hadden weten te regelen. Ikke blij. Met een meer dan opgelucht en licht triomfantelijk gevoel nog even boodschappen doen. Tien minuten later, ik stond inmiddels in de Lidl, belde ze me op dat het feest toch niet doorging. Noemde een aantal argumentaties die geen steek hielden. Legde haar veto op. En gaf weer opnieuw geen antwoorden op mijn vragen waarom dan. Waarom zó. Waarom wij en niet zij. Ik heb een dik half uur harde woorden gewisseld in de plaatselijke discounter. Kon mij ’t nog bommen. Het mocht niet baten.
Ik kan de details niet vertellen. Ik kan wel zeggen: ICH BIN STINKSAUER!!! Gemaakte beloftes. Een weekend lang telefoneren tussen de bruiloften door. Wakker liggen. Piekeren. Mailen. Nog meer telefoneren. Denken dat alles éindelijk gelukt is, dat alles voor elkaar en geregeld is, dat het nu toch wel goed komt. Al met één vinger in de honingpot zitten. En dan ’t deksel met vol geweld op je neus gesmeten krijgen. De lolly in je mond hebben waar-ie vervolgens door ’n ander met vol geweld weer uitgerukt wordt.
Het is oneerlijk.
Onprofessioneel.
Ondoordacht.
Ongehoord.
Het is niet anders.
Ik heb er nog één email aan vuil gemaakt. Eén mail waarin ik de argumenten vergruisd heb en duidelijk heb gemaakt dat ik dit geen manier vind. En daarmee is het af. We moeten hier mee door. Ik wou dat ik alle smerige details op tafel kon gooien, maar dan ben ik net zo politiek incorrect bezig als de school zelf. Ik weet wel dat ik als oudervertegenwoordiger (en dat ga ik blijven, dat kan ik u wel vertellen), volgend jaar met mijn neus bovenop alles zit. Ik laat mijn kind niet ruïneren door grilligheid, vriendjespolitiek, incapabele pedagogen en loze beloftes. Echnie.
Grrrrrrrrrrrrrmpffff.
Even hard slikken.
En doorrrrrrrrrrrrrgaan…
Oh en  dan nog een wijze les van vandaag: wrijf nooit in je ogen als je net je benen ingesmeerd hebt met Autan. Van spaanse pepers en tandpasta wist ik het. Bij de Autan weet ik het nu ook. Ik gil nog even door.