Je liet me wegwandelen.
Zomaar, spoorloos.
Je liet me gaan en keek.
Geen terug trekken.
Geen woord, geen gevoel.
Ook al kende je me
zo goed…
Ik weet nog steeds niet hoe,
maar ik deed het.
Een simpel wegwandelen
zonder om te kijken.
Maar hoe kon jij?
Loslaten en toekijken
hoe ik jou achter me liet?
Jij dacht dat jij het was,
die mij langzaam maar zeker
naar jouw achtergrond drong.
Dat jij het was die door ging
Aan mij voorbij gleed,
zachtjes nawuivend.
Maar je was het niet…
We hebben gedeeld.
Pijn, emotie, een kus, een lach.
Kort maar krachtig.
Jij kende mij.
Door en door.
En ik kan niets anders doen
dan toekijken,
hoe jij me laat gaan.
Kijk jij dan eens goed
naar de lege plek
die ik nu achterlaat.
En realiseer je
dat die leeg zal blijven.
Ook al wens je je nog zo innig
dat ik me om zal draaien
en naar jou terug zal lopen.
Kijk nog een laatste keer…