Een licht bloedend hart.
Ik zal er niet aan sterven.
Ik kan alleen maar blij zijn dat zoon zo ontzettend goed is in vergeten en vergeven…
Vanochtend suggereerde ik om een vriendje, laten we hem Bob noemen, na de middag te spelen te vragen. Man was al vroeg met dochter naar oma vertrokken om daar vanalles en nogwat te  klussen, zoon wilde niet mee (en ik sowieso niet). Ik bel de moeder van Bob op maar de oppas-oma aldaar nam op, antwoordde dat moeders niet thuis was en zij Bob niet kon brengen omdat ze geen auto had cq. kon rijden. No problem, ik haal ‘m wel even op. Om kwart over twee was Bob hier, gezellig. Ze voetbalden wat in de tuin, bouwden een kapla-kattenburcht, speelden boven met playmobil en beneden met de nintendo’s tegen elkaar. Dan belt de buuf met een klein laptopprobleem en ik zeg, stom als ik ben: “kom maar even met laptop en al koffie drinken, ik kijk er dan hier wel even naar want ik heb Bob hier te spelen.”
Dat hoorde haar zoon Timmy (naam vanzelfsprekend ook gefingeerd) die Bob vandaag ook al gebeld had voor een speelafspraak, maar wij waren dus nét effe sneller geweest (gnagna). Timmy kwam ook mee, oh wonder. Op zich prima, als ze maar met elkaar spelen. Maar al snel trok Timmy Bob aan z’n shirt: “Kom je mee naar ons? Is toch veel leuker…” Mijn nekharen gingen ietwat overeind staan. Timmy is heel populair. Extreem populair, iedereen wil met hem spelen. Zoon is het tegenovergestelde, duidelijk minder cool en wat speelser/kindser. Timmy woont weliswaar twee huizen verderop maar komt nooit hier om te spelen en zoon gaat ook nooit vrijwillig daarheen. Ze liggen elkaar niet. Prima, so be it. Maar dan hoeft hij de vriendjes die zoon uitnodigt om HIER te spelen, niet weg te kapen, lijkt me zo…
Maar ja, Timmy is dus het betere vriendje… en Bob was vertrokken. Zoon keek weliswaar wat bedremmeld maar bleef buiten in de hangstoel hangen, wilde niet mee. Op stevig aandringen van mij hobbelde hij er uiteindelijk toch maar achteraan, mij met mijn bloedende hart achterlatend. Ze hebben wat starwars gespeeld met Nerf-kanonnen en toen heeft zoon ze weer terug ‘gelokt’ met cola en chips. Tja, wie ben ik om ze dat dan te weigeren hè… Cola, chips, TV.  Soit.
Toen de chips op was en  Timmy wéér begon met het meetronen van Bob heb ik hem maar met zachte hand de deur uit gewerkt, onder het mom van “avondeten, je ma heeft al gebeld” en “Bob wordt sowieso zometeen opgehaald”. Bij de deur vroeg Bob zijn vader in alle toonaarden smekend of Timmy asjeasjeasjeblieft bij hem mocht slapen vannacht en ik zag enkel zoon nog een beetje verder in elkaar krimpen. Ik kon het bijna horen galmen in zijn hoofd. “Waarom niet ik…”
Kinderen kunnen zo hard zijn.
Ik hoop dat zijn pantser harder wordt.
En dat hij zo goed blíjft in vergeten…