Ik snap het niet.
Eigenlijk snap ik heel veel niet.
Ik wíl ook helemaal niet alles snappen.
Ik wil soms enkel weten waarom.
Maar serieus, ik begrijp ’t niet….
Dat gevoel van zomaar ineens ‘uit de gratie’ zijn.
De indruk dat je niet langer gewenst bent.
Dat wat er ooit eens was al lang niet meer kunnen bespeuren.
Weten dat je maar beter helemaal niks meer kunt zeggen.
Ik snap het echt niet….
Het steeds weer éven aanhalen ter vergroting van de verwarring.
De steeds langere stiltes tussen hele kleine mini-stormpjes.
Een korte por in de zij om vervolgens weer heel hard weg te rennen.
Het snoepje even in mijn mond stoppen om ’t er dan weer met tien vingers uit te prutsen.
Waarom nou toch. Waarom mocht ik het niet houden…
Steeds miniemere toenaderingspogingen die jammerlijk verzanden.
De sensatie van je éigenlijk simpelweg ongewenst voelen.
De gedachte “oh shit, heb je haar weer” bijna letterlijk kunnen horen.
Ik kap er maar mee. Het is meer dan duidelijk.
Maar ik snap het nog steeds niet…