Zondagochtenden zijn belangrijk.
Als ’t even kan, zijn het slome ochtenden. Uitslapen (d.w.z. tot minstens half negen) en na het wakker worden nog minstens een uur lang NIET opstaan (de inhoud van dat uur laat ik aan uw eigen fantasie over, het is een liefdevol uur kan ik vertellen). De kinderen zijn dan al beneden, kijken TV, nemen wat te drinken of te bikken. Uitgebreid douchen en nog uitgebreider ontbijten. Eitje, versgeperst sap, broodjes, 8 soorten kaas, fruit. Lekker. We kletsen wat, lezen de krant of wat tweets en whatsappjes.
We ruimen samen de ontbijtpruttel op, kind één duikt in zijn bergen Kapla, kind twee verdwijnt naar haar kamer om de barbies hun burenruzies met de PollyPockets uit te laten vechten. Ik lees nog even verder in m’n tuinblaadjes en struin wat blogs af.
Langzaamaan begint zoon wakker te worden en door te draaien, fluit en gilt dat het een lust is. Speelt op zijn eigen manier met de katten die er na 48 seconden al zat van hebben en naar buiten willen. Dochter heeft, tegen alle afspraken in, haar barbiebadkuip wéér gevuld met water en Bikinibarbie samen met een PollyPockettroela erin verzopen. Man heeft snel even een nieuw programmaatje geschreven om zoon de B/D-dyslectieproblematiek te laten trainen (uitgerekend op zondagochtend natuurlijk) en sleept hem gelijk achter zijn beeldscherm om de boel uit te proberen. Zoon heeft geen zin en geeft er bij voorbaat de brui aan. Leest alles fout. Man wordt stante pede ongeduldig en ik probeer te sussen, roepende dat dát nou juist het probleem is. Dochter glijdt uit over haar eigen gecreëerde waterballet en stoot zich aan haar metalen Ikea-Minnenbed. Luid gebrul. Man legt uit dat zoon zich bij de B gewoon Borsten moet voorstellen, daar heb je er ook altijd twee van. “TWÉÉ dikke BBBBBorsten, snap je?” Helaas is zoon nog niet geïnteresseerd in borsten en mompelt bij de kleine b iets over “een geamputeerde borst”. Dochter blèrt van boven dat ze écht pijn heeft. Zoon is de tranen nabij maar man weet hem over te halen om nog 5 minuten door te oefenen.
Ik zucht.
Inmiddels lacht zoon weer en gaat het oefenen met enige druk uiteindelijk toch beter. Dochter heeft een luisterboek in haar stereo gedouwd en ligt in bed naar de Fillypaardsaga te luisteren terwijl het barbiebadwater tussen het laminaat wegsiepelt. Ik typ maar weer ‘ns een blog en ga me hierna ingraven tussen de struiken in de tuin.
Er moet nodig gesnoeid worden.
Heerlijk, die rustige zondagochtenden…