Negen weken zomervakantie zijn een ramp. Voor mij niet hoor, ik amuseer me prima. Maar de kinderen vervelen zich dus de pleuris. Man ploetert voort met huisrenovaties bij z’n moeder en opritbestratingen hier, die is ook volledig self-entertaining. Onder de voorwaarde dat ik hem de kinderen van het lijf houd. Laat ik daar nou niet echt goed in zijn…
Maar vandaag dus een verwoede poging. Naar de dierentuin. Voor we in de auto zaten, was 50% van het kroost al aan ’t huilen aangezien de andere helft het nodig vond om de haren even fatsoenlijk glad te trekken. Ik had eigenlijk al geen zin meer maar beloofd is beloofd. Zak gummiberen, fles limo, reserve-crocs, een handdoek, nutella-broodjes en een multigraanvolkorenstokbrood-met-kaas-en-komkommer voor mij in de rugzak gepropt. Niet dat je dat nou nodig hebt: die kinderen willen uiteindelijk toch alleen maar een portie patat, een fristie en een ijsje (en zo was het dan ook…) en in geval van nood dan nog die gummiberen.
Vrolijk zingend (blèrend) vertrokken we. Bij de kassa werd de eerste keer om ’n ijsje gevraagd. Tevergeefs. Eerst sjouwen en kijken. Een zak voederspul kregen ze nog wel voor de dieren. We zagen kroonkraanvogels (“Nett…”) en flamingo’s (“die kenne ich schon”). We kwamen bij de konijntjes en cavia’s. Dochter probeerde met alle geweld nog een brok voer in een dwerghaas te proppen maar de arme beesten waren zo dermate overvoerd dat ze alleen bij het zien van nog een geperste voederklont al spontaan aan de schijterij raakten. Hetzelfde gold voor de dwerggemsen, de muflons, de ezels, de zebra’s, de bizons, de stinknormale geiten, de herten, de kamelen en de yaks. Helaas voor de kinderen waren dit ook de enige zichtbare dieren: de lynxen, vossen, tijgers en leeuwen hadden ’t allemaal wel bekeken en zaten in hun (niet inkijkbare) binnenhokken. Niks te zien dus. “So ein blöder Tierpark.” Tja. Dat vond ik eigenlijk ook wel, maar dwing die beesten maar eens om in de felle zon rond te gaan huppelen voor ’t publiek. Is ook geen doen.
Maar. Toen. Kwamen we bij de avonturenspeelplaats. De mondhoeken kropen omhoog. “Doch gar nicht sooo blöd eigentlich…” En weg waren ze. Na 5 minuten stonden ze alweer bij mijn moeizaam veroverde schaduwpicknicktafel om luid te verkondigen dat ze honger hadden. No problem: ik heb nutella-broodjes. Niet dus. POMMES BITTE… Goed. Patat. Met een fristie (wenn schon, denn schon). En nu vort!!! Dochter rende schnurstraks naar ’t beekje dat zo vreselijk goor en veralgd is dat ze dacht dat ze er wel doorheen kon lopen. En dus vervolgens tot haar liezen vol met drek zat. No problem again: er was een schoenen- en kindwasplaats naast de toiletten. Dochter afgespoten en hoppetee, weer het avontuur in gestuurd. Het mooie daggedeelte kon beginnen. Koffie en Topfenstrudel gehaald, Twitter en WhatsApp erbij en de wereld is weer in orde. Een uur lang heb ik ze niet gezien. Toen kwamen ze even wat drinken bietsen en weg waren ze weer.
Uiteindelijk dik anderhalf uur gespeeld. Twee rode, bezwete, lachende gezichten voor me. Mooi, die zijn af. Nog even de rest van de speeltuin doorjagen, langs de wolven en de bruine beren en klaar. Ik had helaas niet met de bij de uitgang staande swingwip gerekend. Klinkt interessant, is het ook. Het is een soort wipwap die kan draaien en redelijk hoog gaat. Een swingwip dus. Een goed half uur swingwippen was de duidelijke voorwaarde voor het eventueel straks toch nog vrijwillig meegaan naar de auto. Ik zeeg neer en ging een nieuw potje blij-met-m’n-mobiel zijn.
Om half vijf was het dan toch zover: ze waren klaar en dochter verzuchtte: “Deze dierentuin is echt superleuk. Maar die dieren zijn eigenlijk niet echt nodig…”