Ik heb toch niks gedaan…
“Het is niet mijn schuld.
Ik heb echt niets gedaan…”
“Ik zat hier en deed níks!!!”
“Ik krijg ook altijd op m’n kop.
Terwijl ik toch niks gedaan heb…”
De hele dag hoor ik van dit gemekker.
Van allebei hoor, niet van één.
Allebei zo onschuldig als ’t maar kan.
Maar ondertussen steekt de één
Weer een vinger in ’t oog van de ander.
Moe word ik ervan. Deaudmoe.
De deuren worden vol geweld dicht geknald,
Ook bijten staat op ’t dagmenu.
Zelfs bij opa en oma gillen ze erop los.
“Ik ga wel ergens anders wonen!!!”
Nou, ajuus dan maar hè…
Waarom maken mijn kinderen elkaar
’t Leven soms (vaak) zo verschrikkelijk moeilijk.
Waarom spelen ze niet gewoon happy
Met grote broer of zusjelief.
Ik weet het. Iets met grenzen zoeken.
Maar ik ben ’t zo gruwelijk zat.
Praat me niet van pubertijd. Angstzweet!
Een goed gesprek over de grote waarde
Van zussen en broers werkt maar 5 minuten.
En dan irriteren ze elkaar alweer tot op ’t bot.
Oh, en ik ga een muur bouwen in de auto.
Een op maat gezaagde dikke spaanplaat.
Zodat ze elkaar niet meer kunnen zien of slaan.
En ik gefrustreerd bijna de greppel in kneur.
Hoe lang moet ik de stereo in de auto nog op max. zetten
Om het gegil niet meer aan te hoeven horen?
Hoe lang moet ik nog gesprekken voeren
Met nukkige, niet-luisterende, beledigde kleine mensen?
Hoe lang moet ik pedagogisch onverantwoord blèren
“OMDAT IK HET ZEG!!! DÁÁROM!!”
Omdat discussiëren echt geen zin meer heeft?
Is dit ook een fase? Ja hè? Zeg nou ja?
Hoe hebben mensen vroeger hun kinderen
overleefd zonder Nickelodeon…
Maar eigenlijk zijn ’t Schatjes.
Eigenlijk.
0 gedachten over “Ik heb toch niks gedaan…”
Hahaha, ja het betert hoor! Als ze volwassen het huis uit zijn 🙂
Het is een fase. En ze rollen van de ene fase in de andere fase. En na die andere fase, volgt er weer een nieuwe. En als zij en jij die allemaal hebben overleefd, volgt er wéér een nieuwe!
En de moeder is in elke fase de èl uu èl. Want zij moet sussen, uitleggen, corrigeren, straffen, omkopen.
En zij stopt ze, na een lange slopende dag uiteindelijk ook weer in bed. En dan krijgen ze toch weer die knuffel. Want het zijn uiteindelijk toch je schatjes….
xxx
hihi, wij zijn afgelopen weekeinde een paar dagen eropuit geweest. De hond ging mee en daarom moest een grote tas tussen broer en zus staan. Geen ruzie, dus die muur in de auto werkt. 🙂
*zegt maar niks*……. 🙂
Ik ben juist blij dat jouw kinderen het zelf kunnen uitruziën…!!
Achteraf gezien vond ik dat mijn moeder veel te vroeg al begon met sussen, dan krijg je een soort ‘koude oorlog’ thuis, continue. Gevolg; bij ons thuis wordt nauwelijks iets uitgesproken.
Tisunfase! 😉
Ik kom hier even via Kliefje kijken. Wat een leuke blog, fijne schrijfstijl en humor!
Hé wat leuk!! Dank je!! Ik schrijf vanalles en nogwat door elkaar: soms blogs als deze, soms heel serieus, soms wat poëtisch gebrabbel… Heel leuk dat je even langs kwam kijken!