Een paar dagen bij je ouders rondhangen levert hooginteressante momenten op. Zo hebben wij gisteravond de ‘sighting’ van ons leven gehad. Na een middagje onder een paarse parasol relaxen aan ’t lokale zwemmeertje zaten we thuis na een uitgebreide barbeque te genieten van een wijntje op een zwoele, heldere zomeravond. Ineens zei m’n pap: “heee kijk, ik zie een rooie ster!”. Ik keek maar zag enkel een groot wit, zich langzaam bewegend licht met afwisselend knipperende rode en witte lampjes dus ik vermeldde dat ik toch echt dacht dat dit een – weliswaar ietwat laag vliegend – vliegtuig was. Maar we bleven kijken, net als mijn moeder, mijn zus en haar partner, mijn nichtjes en mijn dochter (zoon zat binnen met de nintendo te prutsen dus die heeft show van z’n leven gemist, waar hij nu nog sjaggie van is). 8 getuigen…
Ineens werd ’t ding weer intensief rood, bleef hangen op de zelfde plek, sproeide wat vonken, verdween compleet om vervolgens na een seconde of 5 weer in fel wit licht op te duiken en wat verder te zweven. Vervolgens viel er een duidelijk brandend en vonken sproeiend deel vanaf, een soort grote ‘druppel’, veel vonken maar het geheel was al uitgedoofd voordat het de grond raakte. Het viel ook heel langzaam naar beneden trouwens, soort van slow motion. De zwevende bal zelf hing nog even, verdween, kwam weer terug en zweefde vervolgens uit ’t zicht. Ik kan wel zeggen: het was GROOT, het deel wat eraf viel was ook GROOT, het vloog beheerst en veel verder dan 50km weg was ’t niet (schatte m’n pa en die is erg goed in schatten).
Ik was dermate verbouwereerd, gebiologeerd en geïntrigeerd dat ik stomme, stomme, oerstomme koe mijn camera niet in de juiste stand kreeg en uiteindelijk enkel een foto heb kunnen maken van het in de verte wegvliegende ding. Een dikke witte punt in de nacht, duidelijk groter dan alle sterren (die op de foto dus niet eens te zien zijn, zo groot was ’t verschil in lichtintensiteit. De lichtpunten onderin de foto zijn de straatlampen van het dorpje naast ons. Het gaat dus om die witte punt in de lucht). Wáárom heb ik dit niet op tijd gefilmd… Wáárom kreeg ik met m’n vingers mijn anders zo snel in de aanslag zijnde camera niet in de goeie stand… Frustratie, frustratie.
Het was géén vliegtuig, géén weerballon, geen wensballon, géén meteoor, géén raket oid. Het was een raar, heel groot ding en we hebben het allemaal gezien. De hele familie (minus zoon) is nog steeds compleet onder de indruk en we willen allemaal nog steeds weten wat we daar nou in vredesnaam gezien hebben. Ik heb ’t daarom maar per email gemeld bij ’t DEGUFO, het meldpunt voor onbekende vliegende objecten (een oostenrijkse dependence van het grotere duitse meldpunt). Nu maar hopen dat ze met een plausibel antwoord op de proppen komen. ’t Liefst een antwoord van deze wereld, ik ben niet zo van die buitenaardse ontmoetingen moet ik bekennen. En ik word ook niet graag voor gek verklaard, ik beschrijf echt enkel wat wij (ALLE ACHT!) gezien hebben en ik wil weten wat het was… Tot die tijd blijft het simpelweg een ongeïdentificeerd vliegend object voor ons en blijf ik geïntrigeerd zoeken naar verklaringen.
Vandaag was veel aardser (tot nu toe dan: ik ga vanavond fijn weer de hele avond buiten zitten, nu met de camera in de aanslag ^_^). We zijn naar de Sommerrodelbahn geweest. Een machtigmooi ding. De karretjes (okee, okee “Rodels”) kregen bij regen zelfs een dakje erop, sjiekdefriemel. 1,3 kilometer lang door de bochten scheuren is mooi werk. We hadden alleen één keer de pecht dat er een dame voor ons zat die duidelijk meer van remmen dan van racen hield. Voor elke bocht stond ze praktisch stil om eerst eens te overpeinzen hoe ze er het langzaamst doorheen kon komen. Ik was daarna zo zwaar gepikeerd dat ik er spontaan hoge poten van kreeg en daarop accuut naar de rodelmeneer gestiefeld ben om mijn beklag te doen. De meneer was er ééntje van het schappelijke soort en de hele familie mocht nog een keer, nu met een gigantische afstand tussen ons en de voorgangers (het was toch niet druk). Deze keer zijn we dan ook met vol geweld naar beneden gedonderd. Remmen is voor loooooosers, ghehhh 🙂
Nu zitten we met z’n allen naast elkaar op de bank te socializen. Ik zie 1 ipod (dochter), 1 Samsung Galaxy SII (nichtje 1), een SIII (zus), 2 nintendo’s (zoon en nichtje 2), een tab (zwager) en een laptop (zit ik dus achter). Wat zou de wereld zijn zonder electroprut. Dan zouden we met elkaar socializen ipv met de rest van de wereld en daar moet je toch niet aan dénken hè…