Het was u misschien al opgevallen maar ik ben niet zo van de lange, opgetutte nagels. Ik heb korte werknagels die standaard afbreken en steevast voorzien zijn van lichtgrijze tot zwarte randjes die ik daar echt niet zo 1-2-3 wegkrijg. Maar zo heel af en toe krijg ik dus een soort van aanval en wil ik ook aantoonbare nagels. Dat gebeurt hooguit 2 tot 3 keer per jaar. Vandaag was het zover.
Teennagels zijn over het algemeen geen probleem: ik schilder de lak er prachtig op (want alles kan met rechts), loop – zoals ik altijd doe – op blote voeten verder en hoppetee, gedroogd en mooi. Ware het niet dat ik eigenlijk nauwelijks teennagels heb want ze zijn ieniemienie klein uitgevallen. Maar van een mooi laagje ‘buiten de randjes gedrapeerde’ nagellak voorzien lijkt het net of ik ze wel heb. Prima zaak dus, teennagels lakken.
Maar dan de handen. Ik heb een French Manicure setje, zo’n pen waarmee je mooie witte randjes op je nagels kunt kalken en dan doe je er vervolgens een top coating overheen. Very professional, you know… De randjes aan mijn rechterhand zijn duidelijk hakkeliger dan links maar dat neem ik voor lief. Ik deed er dit keer liefdevol een laagje zijdecoating overheen om er vervolgens achter te komen dat ik toch wel verrekte nodig naar de WC moest. Het ontbreekt mij duidelijk aan nagellakervaring want anders was ik wel in de pré-lakfase naar het toilet gegaan of had ik tenminste een jurkje (liefst zonder slip…) aangedaan ipv een redelijk strak zittende spijkerbroek…
Toen ik uiteindelijk niet meer kon en dacht dat het wel kon, nam ik de grote stap om mij toch maar te ontkleden. Het was duidelijk te vroeg. Ik was er nog niet klaar voor… en na de hijspartij duidelijk onherstelbaar beschadigd. Mijn duimnagels in ieder geval. Maar met wat goedgeplaatste renovatiearbeid kreeg ik beide weerbarstige nagels toch nog weer in het gareel.
Opgelucht haalde ik adem. Totdat man binnen kwam stuiteren. Hij was klaar met de rest van de beruchte oprit en nu moest alles hup hup hup opgeruimd worden zodat hij er met de vasttrilplaat (ik weet nog steeds niet hoe zo’n ding in ’t nederlands heet) overheen kon huppelen. Of ik even die steenresten daar en die reststenen hier allemaal weg kon ruimen terwijl hij de aanhanger haalde. Tuurlijk, doe ik toch. Ik sjouwde stenen naar hun tijdelijke rustplaats, bezemde snel de hele verhipte oprit en hielp de zware diamantzaag weg te zetten. Vervolgens laadden we samen nog even 10 europaletten op de aanhanger want die moesten terug naar de bouwmarkt. Null problemo. Kan ik.
Maar helaas niet zonder mijn versgelakte nagels tot miniatuurberglandschappen te verworstelen (ja dat is een Austrianisme: verwurschteln klinkt duidelijk beter). Ik zuchtte, keek meewarig naar de ruïnes van mijn franse nagelverzorgingskunsten en pakte de fles aceton er maar weer bij. Waar zou een vrouw zijn zonder aceton…
French Manicure brengt duidelijk enkel ongeluk dus nu zijn ze roodkoperkleurig gelakt. Hopelijk zijn ze dit keer droog voordat ik zometeen man mag helpen om die trilplaat van de aanhanger af te sjorren. Oh kijk, daar zul je ‘m hebben.
Voor de komende maanden heb ik alweer helemaal ’t lak aan dat gelak.
 
Goed dan. Ook hier nog een kleine naschrift:
De lak is er alweer af. Ik heb vandaag een flinke lading aceton (nah jahhh ‘nail polish remover’ met een mooie drie woorden) erdoorheen gejaagd maar nu zijn ze voor de 3e keer blanco vandaag. Ik ga vanavond, als ik echt NIX meer hoef te doen behalve typen (en dat kan ik met verse nagellak), nog één poging wagen. En als die niet lukt, hou ik ’t voor gezien met die nagelonzin. Ik heb er nu echt helemáál falikant ’t lak aan.