Zondagochtend half zeven. De deur gaat open en een knul in konthangjeans en een CheGuevarashirt sluipt de trap af. Kan echt niet meer slapen hoewel hij pas om middernacht daadwerkelijk ‘out’ was. Slaapstoringen, dat heeft-ie vaak de eerste week als we weer starten met de Medikinet. Bij de onderste trede ziet hij de katten, is afgeleid en dondert vervolgens over de kartonnen barricade die moet verhinderen dat de katten naar boven lopen.
Dochter wordt nu ook wakker en stommelt met vol geweld een kwartier later de trap af. En dan begint het gegil.
“Auw, hou op!!”
“Ik wíl dat niet kijken!!”
“MAAAAMAAA!!! T. slaat mij!!”
“Laat me met rust!! Hou ohhop!!”
“AAAUUWWW!!”
“Maaaaaaaaaaaamaaaaaaaaaaaa!!!”
Ik zucht een keer, gil naar beneden dat hij haar met rust moet laten en draai me om.
Knulleke heeft zich op ’t lego gestort, gecombineerd met kapla, dus even rust. Verwoed gegraaf in de bakken is tot boven te horen. De boel wordt uiteindelijk maar gewoon over de vloer uitgestort, op zoek naar dat ene stukje dat nu waarschijnlijk onder de bank ligt. Ik ga naar beneden om ontbijt te maken. Hij vindt het elastieksnoertje waar de katten zo gek op zijn, gooit zijn lego abrupt aan de kant en sjeest met het snoer door het huis, gillend en joelend op kopstemniveau, de kat erachteraan galloperend. Dochter kijkt stoïcijns naar Barbie Cinderella op TV. De kat hangt inmiddels hoog in de gordijnen en ik zucht nog een keer.
Bij het ontbijt houdt hij zijn glas aan, ik schenk multivitaminesap in. Ineens staat de kat naast hem en hij trekt, naar ’t beest kijkend, abrupt zijn glas weg terwijl ik nog doorschenk. Fijn. De vlokken worden niet behoedzaam op zijn toast geschud maar de vlokkenpot wordt gewoon omgekieperd boven het bord. Nog fijner. Ondertussen trapt hij sneaky dochter onder de tafel door tegen de benen.  Hij wil ook nog iets uitleggen over rietjes, muntjes en springveertjes maar komt niet uit zijn woorden. Een grammaticale catastrofe.
Drie dagen geleden heeft man met hem een testje gedaan. Een gecombineerde reken-/leesoefening (eenvoudig hoor, heeft-ie zelf geprogrammeerd op de laptop). Zonder medicatie, puur om te kijken hoe hij bij zoiets presteert. De oefening was in goed 8 minuten klaar.
Ik geef zoon zijn vertrouwde blauwpaarse capsule. Na een half uurtje wordt het merkbaar. Hij wordt rustiger. Leest zijn Lego-magazine. Vertelt rustig over een behendigheidsspelletje dat hij gisteren gedaan heeft. Man pakt zijn laptop en doet het testje (andere woorden, andere rekenopgaven maar zelfde niveau) nog eens met zoon. In minder dan 5 minuten is hij ermee klaar. Zoon kijkt trots op en zegt glimlachend: “zie!! ik kan het wél!!”
Ik ben blij met Medikinet. Hoe vervloekt ’t ook is, hoeveel bijwerkingen het ook heeft, het is overduidelijk goed voor hem. Goed voor zijn zelfvertrouwen en zelfbeheersing, goed voor zijn co-ordinatie en, ja toegegeven, ook goed voor ons. En voor de katten.
Hij komt er wel.
Ik krijg weer vertrouwen.