Ongehoord

Wat ik niet zeggen kan
en niet kan schrijven
zal ergens diep in mij
toch bij me blijven
Ongehoord
maar in een lieve duisternis
verbergt zich iets
dat meer dan woorden is
(Toon Hermans)
Dát is wat ik bedoel.
Mijn binnenste ik.
Mijn diepste gevoel.
Een ingeslikte snik.
Mijn zwartste gedachtes.
Mijn opperinnigste wens.
Dat allerdiepste in mij.
Het unieke in mij als mens…
Dat.
Moet je altijd alles vertellen? Moet dat echt? Ik vind van niet. Er zijn dingen die ik simpelweg niet vertel. Niet aan mijn man, niet aan mijn ouders, niet aan mijn zus, niet aan m’n beste vriendinnen. Er zijn dingen die ik gewoon niemand vertel. Dat zijn MIJN dingen. Ze maken mij tot mij. En ik vind niet dat ik daarover ook maar iemand in moet lichten. Ik ben een individu met mijn eigen gedachtes en herinneringen en ik bepaal welke daarvan aan de oppervlakte komen en welke verscholen blijven onder die laag externe Lou.
Laatst had ik het erover (doet er niet toe met wie): moet je partner álles van je weten om je te kunnen vertrouwen? Moet je alles zeggen en vertellen om dat vertrouwen te winnen? Ik zou het niet kunnen. Alles vertellen. Het heeft geen zin, het levert alleen maar een hoop pijn, misschien zelfs boosheid of zware teleurstelling op. Waarom de ander belasten met dingen die niet veranderbaar zijn, die niets bijdragen aan de status quo, niets opleveren voor de relatie, geen toegevoegde waarde hebben voor anderen.  Weten is niet altíjd alles…
Openheid over de dingen die ook je partner direct aangaan is dan wel weer van groot belang. Wantrouwen kweken door mond houden en niets van jezelf willen laten zien is – in mijn bescheiden opvatting – het bittere einde van iedere relatie. Niet kunnen praten over wat je bezig houdt ook.
Maar mijn innerste ik is van mij.
En van mij alleen.
My deepest thoughts,
my darkest doom,
my inner Lou,
my personal head room.
Mine.
Sorry.
Ook u komt er niet in.