Zo ontzettend niet verwacht.
Al die tijd het gevoel gehad dat ’t wel goed zou zitten.
Dat het wel goed móest zitten want geen onrust in mij.
Wel aan de opties gedacht maar niet dat de niet-goede opties óók een optie waren…
En nu is de werkelijkheid ineens zo onwerkelijk.
Je vraagt je tweehonderdachtenvijftig keer  af waarom.
WAAROM?? Gezond geleefd en gegeten, actief, veel preventiefs gedaan.
En toch is het nu niet goed…
Het is zó niet eerlijk.
Het is nóóit eerlijk.
Maar voor mij voelt dit nu nóg oneerlijker…
Waarom mijn mama.
En waarom mijn beide ouders??
Met papa hebben we het hele circus al doorgemaakt. De angst, de enorme onzekerheid, het bange wachten, het verdriet. Maar vooral die angst: Komt dit ooit nog weer goed? Hoe lang heeft hij nog te leven? Hoe zal hij uit de operatie komen? Bestralen? Chemo? Komt hij überhaupt zover? Ja, hij kwam zover: we zijn inmiddels twee decennia verder en pap is er nog. Met een groot teddybeerlitteken op zijn buik en de (on)nodige andere gevolgproblemen, dat wel, maar wat een geluk hebben we gehad. Eeuwig en innig dankbaar dat ik mijn papa niet op mijn twintigste al moest missen.
Maar mogen we alsje-alsje-alsjeblieft nog één keertje zoveel geluk hebben? Nu met mijn mama?
Ik weet niet eens aan wie ik dat zou vragen, ik geloof helaas niet in goden of ander almachtig gespuis.
Ik vraag het maar gewoon aan het universum…
Mag het?
Kloteziekte…
*huilt*