Op dit moment
slaapt ze heel diep.
Op dit moment
doet de scalpel zijn werk.
Op dit moment
stel ik me levendig voor
wat die chirurgen daar nu aan het doen zijn…
Op dit moment
merkt ze niets van alles.
Op dit moment
zijn enkel anderen bang.
Op dit moment
sla ik mijn ogen neer
en denk aan hoe het morgen verder zal gaan.
Op dit moment
wordt ze gehecht.
Op dit moment
is alles al bíjna achter de rug.
Op dit moment
zou ik zo graag daar zijn
en straks naast het bed staan als ze wakker wordt.
Moment…
.
.
PS: ik ben me ervan bewust dat dit intense en zelfs intieme blogs zijn. Maar het is mijn manier van verwerken van iets waar ik geen invloed op heb, waarbij ik stilletjes af moet wachten wat er gebeurt en waar ik niet eens daar kan zijn waar ik zo graag was geweest op dit ‘moment’. Het zijn uitingen van mijn verwerkingsproces. Mocht u het even teveel vinden, voelt u zich niet bezwaard en slaat u mij in deze fase gerust over.