Lekkere titel. Toch?
Krijg ik vast een heleboel nieuwe lezers mee.
Awel, mijn ochtend was erdoor gekenmerkt dus ik mag dat. Ik had namelijk rugpijn. Bere-rugpijn, al maanden. Steeds erger,
ondanks massagestoelmat, rugspieroefeningen en rust. Deze week was het zo erg dat zelfs het ademen af en toe pijn deed. Ik was al weken bang dat ik een hernia zou hebben (het zat rechts onderin de rug én links bovenin de schouder dus ik liep inmiddels al redelijk scheef cq. gebocheld en voelde me inmiddels meer 81 dan 41), vermoedelijk het resultaat van de-elf-tonstenensjouwerij van de oprit, eind augustus. Ik ben daar niet voor gemaakt blijkbaar. Maar buurvrouw wist raad: “ga dan eens naar sportarts S!” Die had (de rug van) haar man ook al succesvol in één behandeling weer in ’t gareel gespoten. Braaf afspraak gemaakt en die was dus vanochtend.
Na het nodige PC-papierwerk mocht ik me uitkleden. Joepie. Eerst een staand onderzoek, dat viel nog mee. Toen moest ik overdwars voorover op de behandeltafel gaan liggen (niet bepaald een onsuggestieve houding :-S) en onderzocht hij zo mijn rug. De pijnpunten waren al snel gelokaliseerd. Geen wonder: als je er lichtjes op drukt, gil ik ’t al uit. Ik schrok toch enigszins omdat de edele heer zomaar ineens, zonder vooraankondiging (!), op mijn rug ging zitten, knieën aan weerskanten van mijn achterwerk op de behandeltafel. Ehhhh PARDON??? Zulke onderzoeksmethodes kende ik nog niet… *slik* Gelukkig was hij enkel vol goede bedoelingen, kraakte hij bepaalde delen van mijn rug (ongeveer boven, midden en onder, in die volgorde). Pohhh fijn is anders, moet ik toegeven. En ietwat ongemakkelijk voelde ik me toch wel, met zo’n dokter op m’n achterste.
In mijn rug zijn volgens hem een aantal spieren compleet verstard en steenhard, kunnen blijkbaar niet meer ontspannen (in fully, utter and total shock na de opritaffaire). Zeker geen hernia dus geen nood, injecties doen de trick. “Blijft u maar zo voorover liggen mevrouw, ik verdoof het lokaal een beetje en dan krijgt u drie spuiten.” Wel, u doet maar, mij zal alles worst wezen als het maar beter wordt. Twee spuiten in de onderrug, één in de schouder. Die laatste was vreselijk venijnig, daar moest ik wel even van ehm… zuchten.
Een jumbodoos spierverslappers op recept, een mooie artsenbrief (voor mijn ‘werkgever’, zodat ik me ziek kan melden hahaha. Ik zal ‘m in een mooi envelopje doen en dan aan mezelf geven) en wat extra vocht in ’t lichaam rijker mocht ik weer gaan. Oh ja, een folder over de allernieuwste zelfontwikkelde voedingsstrategie en -producten om af te vallen kreeg ik ook nog in de handen gedrukt want ik ben duidelijk overgewichtig. I know, meneer de dokter. Niks  nieuws onder deze zon…
Voorlopig zal ik ‘s-avonds wat minder lang ‘actief’ kunnen zijn want die spierverslappers maken je zo ongelooflijk moe dat je redelijk snel omkiepert en minstens 8 uur slaapt (en als je er nog een glas wijn achteraan mikt, raak je zo ongeveer bewusteloos volgens meneer de dokter, dus dat doen we dan toch maar niet…) Maar als ik om 6AM op moet staan, moet ik dus uiterlijk om 10PM een pil nemen en m’n nest in. Bij deze weet u dat. De komende weken geen middernachtsblogs en ander laatavonds geneuzel van mij meer.
Ik voel me best wel redelijk kapotgekraakt eigenlijk…
(…en hondertwintig euro’s armer, dat ook. Contant betaald van m’n verjaardagsgeld. Mezelf een nieuwe rug kado geven. Kan ik.)