Sint was toch nog niet helemáál klaar…
Vanavond deden we een poging om die Sint toch nog onze kant op te lokken, een kleine omweg op zijn terugreis naar Spanje. Via Rijn, Neckar, een klein stukje klunen met de boot, Naab en Donau kan dat best. Gisteren, Sinterklaasavond, konden we door logistieke omstandigheden geen schoen zetten. Dit jaar hebben we Sinterklaas, zoals we het tot nu toe vierden, eigenlijk sowieso helemaal opgegeven. Nou ja, IK heb ’t opgegeven. Want de enige die het zó graag in stand wilde houden, was ik. Ik met mijn oerhollandsche sinterklaasgevoel…
Al die jaren las ik de kinderen weken van tevoren sinterklaasboeken voor. Ik plantte ze dagelijks voor het Sinterklaasjournaal in de hoop dat ze de hele toestand inclusief Diewertje’s gebrabbel een beetje snapten. Ik bakte pepernoten, speculaas en taaitaai met ze. Ik kocht kadootjes (en mijn mams ook, elk jaar, zo lief), speelde theater. Regelde een zak-en-wasmanden-neerzetter als wij op sinterklaasavond “even lekker gingen wandelen”.
Het mocht allemaal niet baten. Het gevoel zit er simpelweg niet in. Sinterklaas leeft hier niet zo, ook al is-ie al eeuwen dood. Ja, op school krijgen ze een chocosinterklaas in hun schoen. Fijn zelf geregeld, ouderverenigingslid zijnde. Er huppelt hier jaarlijks op 5 en 6 december ‘s-avonds een horde gruwelijk slecht verklede bisschoppen van Myra door het dorp (zo slecht dat je de baardelastieken size XXL achter hun oren ziet zitten), die huizen vol angstige kindertjes aandoen om te vertellen wie zij nu wel niet waren in vroegere tijden en dat de kindertjes vooral braaf moeten zijn. Vervolgens krijgen ze een hand vol pinda’s (het vroegere alternatief voor pepernoten) en een mandarijn en dan is Sint weer met de noorderzon vertrokken. Gracias pero non gracias…
Daarom heb ik de kinderen verteld, dat de Nederlandse Sinterklaas gezegd heeft, dat hij op de terugweg naar Spanje misschien nog wel even langs Oostenrijk zou komen om de Nederlandse kinderen aldaar nog iets in de schoen te stoppen. Maar dan moesten ze wel braaf schoen zetten. Voor de (schoorsteenloze) kachel. En hárd zingen a.u.b.
Dat hoefde ik geen twee keer te zeggen. Alle schoenen die ze hadden werden in no time aangesleept.
“Nee lieverds, één schoen. Anders weet de Sint niet waar hij z’n spul in moet doen.”
De koelkast werd geplunderd: mandarijnen en wortels en chocola rond de schoenen gedrapeerd.
“Nee schatjes, IN de schoen. En geen chocola. Da’s niet goed voor Piets witte tanden.” (en haar lijn…)
De kaarsjes werden aangestoken. Daar zag ik geen probleem in dus dat mocht.
Maar dan wel zingen nu.
“Klingggg klokje, klingelingelinggggg….”
Zucht…
Zinloos…
Ik heb zelf maar even uitbundig alle sinterklaaskapoentjes en -bonnebonnebonnes door de ether geschald en ze zongen vlijtig mee, moet ik toegeven. Ik heb Kinderpunsch (een soort alcoholvrije Glühwein) gemaakt en brokken speculaas met ze gegeten (oh wat een ellende 🙂 ).
Nu is man net thuis gekomen en ga ik de onder-elf-jarigen in dit huis maar ‘ns een etage hogerop duwen.
‘ns kijken of de goedheiligman toch nog een waterig omweggetje voor ons maakt…
Morgen ga ik een kerstboom kopen.
.
EPILOOG:
Het is gelukt. Hij kwam in een sneaky moment, die Gutheiligmann. Kindertjes happy vanochtend. Ik ook.
Dank u Sintisklaarsje!!!