Zo’n 15 jaar geleden deed ik het voor ’t laatst. Reizen met de nachttrein. Toen in omgekeerde richting. Verheugend glimlachend van Nederland naar m’n vriendje in Oostenrijk en bittere tranen huilend weer terug. Uiteindelijk is dat allemaal goedgekomen dus nu reis ik enkel nog andersom.
Zoveel dingen zijn er veranderd… O.a. dat de trein niet meer in één ruk doorrijdt: nachtelijk of vroegochtends overstappen is nu noodzaak. De slaapkabine is ook anders. Dit keer heb ik een slaapplaats in een 4-personencoupé genomen want met z’n zessen rondkruipen in zo’n klein, te warm bedompt hokje vond ik vroeger al een kriem.
Als ik instap in Linz, zit er al een aardig uitziende jonge man. Ik wil m’n jas uittrekken en merk dat m’n nieuwe zwarte shirt vast zit tussen m’n rits. Ik ruk wat en jawel hoor: een gapend gat. Precies midden voor. Ruk. Letterlijk. Ik probeer contact te maken maar meneer vertrekt prompt naar zijn bunkbed: hij slaapt boven vannacht. Later zie ik dat er aan de andere kant bovenin ook al lang iemand ligt. Een vrouw. Vandaar dat hij zo snel hogerop wou… Whatever. Lekker rustig zo. Meneer doet zonder pardon het grote licht uit dus lezen wordt ook lastiger. Ik pruts nog wat op m’n foon zolang ik nog data heb, draai mijn miniflesje champagne open en lees wat op mijn kindle. Uiteindelijk maak ik dan toch maar die moeilijke keuze: naar de boardbistro of pitten. OK: pitten. De kabine doet nogal spartaans aan. Alles van zwaar, grijs geschilderd ijzer, rode en vooral snoeiharde banken. Dat alles overduidelijk met een moker nog niet te slopen. De deur hermetisch afsluitbaar met zelfs een ijzeren plaat die voor het glas geschoven is zodat niemand naar binnen (of naar buiten…) kan kijken. Ik dommel wat, verheugd over de rust in onze kabine.
Kort voor half één. Regensburg. Er wordt hard op de deur geklopt. Ik doe de deur van het slot en daar staat-ie. De laatste van ons slaapviertal. Een kleine, gedrongen oerduitser met oppernoordduuts accent. En ik zag ’t gelijk: dit is een snurkert.
De meneer met licht penetrante lichaamsodeur vleit zich neer en nog geen 5 minuten later begint het. Einde van mijn slaap. Maar een slimme meid is op snurkers voorbereid: ik heb oordopjes mee. Diep zuchtend prop ik de oranje pluggen in mijn oren en stel mijn foonwekker om van ‘melodie’ (die ik nu sowieso niet meer hoor) naar ‘vibratie’. Het duurt langer dan ik wil want meneer snurkt kneiterhard. Dwars door de oordoppen heen.
Uiteindelijk schiet ik om 5:55h omhoog. Kijk op foon. Shit, de wekker heeft ’t niet gedaan. Of ik heb door het vibreren heengeslapen maar die kans is klein want als er iets vibreert, slaap ik niet. Maar gekker is: mevrouw de coupédienstmaagd heeft me ook niet gewekt om de afgesproken ontbijttijd van 5:30h. Ik ga op zoek en vind haar in een coupé verderop. Om 6:13h moet ik eruit en zij heeft m’n ticket nog. Mijn vrees wordt wederom bevestigd: een uur vertraging. Fijn. Ik mis in Hannover mijn aansluiting naar Amsterdam. Nah jah, ooit kom ik er wel. Even opfrissen in ’t toilet (opfrissen in een stinkend smerig treintoilet is lastig en de toiletten zijn er zelfs op achteruit gegaan in die 15 jaar: piepklein, goor en niks werkt. Vroeger waren ze enkel goor…) Als ik terugkom in de kabine slaat me de stank in ’t gezicht. Allejezus wat stinkt die vent. Ik word een beetje pissig want a) heb ik behoorlijk betaald voor een beetje nachtrust die hij kapotgesnurkt heeft en b) moet ik mijn ontbijtje buiten op de gang nuttigen omdat ik in die smoglucht geen hap door mijn keel krijg. Het ontbijt zelf is tot mijn genoegen wél hetzelfde gebleven. Een schrale kop treinkoffie, twee Semmeln, een pakje boter en 1 kuipje aardbeienjam. Eén kuipje is echt duidelijk te weinig voor 2 broodjes maar dat schijnen ze na 15 jaar nog steeds niet gemerkt te hebben. Pure nostalgie, dit staande prutsontbijtje. Heerlijk.

Hannover Hauptbahnhof at last. Einde aan de stank. Om 8:40h gaat de volgende IC richting Amsterdam dus nog anderhalf uur wachten. Op naar de Starbucks voor fatsoenlijke koffie.