De heenweg van Oostenrijk naar Nederland een uur vertraging, ondanks 40 minuten speling aansluiting in Hannover gemist, dik 2 uur wachten, bijna 16 uur onderweg.
Dát wou ik nou dus echt niet op de terugweg, niet zozeer vanwege de extra treintijd maar vooral omdat mijn aansluitende trein mijn slaaptrein naar Linz zou zijn. Miste ik die, zat ik in de penarie want dáárvoor was geen vervangende trein een paar uur later.
Mijn eerste traject was nu met een ICE en met slechts 13 minuten overstaptijd. Toch echt té krap naar mijn mening. Maar twee uur eerder ging er tot mijn verheuging een zelfde ICE, dus ach, het zou wel niet zoveel uitmaken of ik die nam: kost allemaal hetzelfde, toch?
Niet dus. De conducteur keek me onderzoekend aan, wenkbrauwen op zijn conducteurs opgetrokken. “Sie sitzen im falschen Zug, Madam. Sie hätten den nachfolgenden ICE nehmen sollen.” Een licht nederlands accent maar perfect Duits met een duidelijk tikkeltje Steiers, dat ook. Ik kon ’t niet plaatsen dus ik besloot spontaan om dan maar op mijn beste Oostenrijks verder te rebbelen en legde het bollige, niet geheel onsympathiek ogende menneke uit dat ik in Amsterdam al gevraagd had of ik ook deze ICE kon nemen vanwege mijn angst qua treinmissen, dat ze ja gezegd hadden en dat ik dus vol vertrouwen ingestapt was (een vette leugen maar ja je moet toch wat).
“Sie müssen aber trotzdem jetzt in Utrecht wieder aussteigen und dort warten auf den richtigen Zug. Sonst muss ich Ihnen140 Euro Aufpreis berechnen.” Fakdakak, dat was wel veul. Ik zuchtte en sloeg mijn ogen neer, gaf meneer een welgemeend “okeehh, guat doank schee…” Hij keek me nog eens aan. “Sind sie aus Österreich??” en ik knikte heftig. Ik ben weliswaar nederlands maar ik woon momenteel toch echt in Oostenrijk dus kom ik daarvandaan en wou ik nu weer daarheen terug. Toch? Daar is tenminste niks aan gelogen.
Inmiddels was ik ervan overtuigd dat deze conducteur toch echt een Nederlander was. Kon niet missen. “Des is ja komisch. Ich bin auch aus Österreich! Landsleute sind wir!” Juchei en hoezee. Ik vond ’t minder verbazingwekkend: per slot van rekening reden we toch richting Oostenrijk. Alleen Duitsland lag er nog tussen. Ik glimlachte en stopte met schuldbewuste blik mijn tickets weer weg. En ineens mompelde hij goedig “Ach… Steigen Sie einfach in Frankfurt um.” Höh?? Ik kan blijven zitten? “Jaja bis zum Umstieg dann halt.” Ja, dat is mij ook duidelijk. Verder dan Frankfurt wou ik toch al niet met deze trein.
Zijn collega, een duidelijke Oerhollander, kwam ook aangestommeld en Herr Conductrein zei joviaal en met een fantastische nederlandse tongval: “ey Klaas, schau, die Dame kann sitzen bleiben, des passt scho. Landsleute gell, dee muss ma hölfö.”
Ik keek ze licht grijnzend aan en zong in mijn hoofd even heel hard “I am from Austriaaaa”.
Ach ik mag ook wel eens een beetje mazzel hebben van mijn emigratie.