Genoeg gevloekt voor vandaag. Was lekker. Of nee, eigenlijk ook niet. Maar soms heb je van die dagen. Ik ben ook maar ’n mens hè. Dan
gaan de dingen niet bepaald zoals je wil, willen mensen dingen van je die jij niet wil doen, doe je dingen waar je een minuut later alweer spijt van hebt, heb je dagen waar alles mis gaat, gaat niks zoals het moet, moet je vanalles wat je niet wil, etc. Dat dus. En ik vind “fuck you” gewoon ontzettend lekker klinken, hoe maf dat ook klinkt. Ik weet ’t, ik ben raar. Maar ik ben een zoiets als een lichaamfunctievloeker. Aangelegenheden als poepen (kak, Scheiße, shit), stinken (rot toch op), urineren (gore zeikerd) en ja, ook de liefdesdaad an sich moeten er op zulke dagen wel ‘ns aan geloven en mij dan nederig dienen als inspiratie voor mijn frustratieuitroepen. Geen mens is eeuwig de lieflijkheid zelve… [dit herlezende, klinkt het alsof ik dagelijks een potje vloek, maar dat is dus absoluut niet het geval  hoor! Ik vloek eigenlijk zelden. Echt heel zelden. Maar áls ik het doe, dan zo… dat u dat even weet]
Ik weet ’t.
Ik zou mij veel meer moeten beheersen. Doe ik ook wel, op mijn manier: over het algemeen roep ik de grovere varianten enkel binnenshuis en dan ook nog bij voorkeur als ik alleen ben. De kinderen mogen het f-woord enkel in de auto – raampjes gesloten – roepen (en zingen: ik heb Lily Allen met haar “Fuck You” in de auto, heerlijk om knetterhard op mee te joelen, dochter kent de tekst al uit haar hoofd, net als Pink met “So What”) omdat ik het dan ook doe en dat is dan o.h.a. ook nog enkel en alleen de schuld van stuntelende medeweggebruikers die al lang niet meer in het bezit van een rijbewijs hadden moeten zijn. [en ook dit komt allemaal zonder regelmaat voor. Of met andere woorden: het komt ‘wel eens’ voor, maar niet vaak. #zucht]
Ja ja, ik weet ’t.
Ik zou mij als goede moeder beschaafder uit moeten drukken in zulke situaties, maar aangezien ik gewoon moeder ben en niet per definitie goed, mogen de kinderen ook het botte gedeelte van mij af en toe ervaren. Welcome to the real world. Zoiets. Hard religieus vloeken doe ik niet en dat vind ik al heel goed van mezelf. Een “jezus” wil er heel soms nog wel eens uitvliegen (of een afgeleide daarvan: jemig), maar ik kan moeilijk een god aanroepen om mij te verdoemen als ik niet eens in een god geloof. Dat doen we dus niet.
Maar toch. Zo af en toe moet ik dus ook even.
Hoe vreselijk het ook klinkt. I’m a bad person.
Vloeken. Als ’t allemaal precies zó gaat als ik níet wil.
So sue me.
MENS nog an toe!