…no good to me…
Ach eigenlijk ook wel, zo erg is het allemaal niet. Het normale leven is weer begonnen. Kwart over zes, mijn lichtwekker simuleert braaf het ochtendgloren. Maar verder is ’t stikdonkere nacht. Een keertje kreunen en hoppaaaa, de voetjes op de koude laminaatvloer. Stampen maar: “Waaaaaakker worden!!!” en ik stamp vervolgens linea recta door naar de WC, alwaar ik mijn buikkramp verlicht. Misschien was die eend van gisteren toch niet helemaal goed gaar. Of ik heb op de één of andere manier toch weer teveel koemelk binnen gekregen, who knows. Ik wou dat ik m’n vetrollen er net zo makkelijk af kon poepen.
Zoon draait zich fijn nog een keer om, dochter prevelt een heel verhaal over kapotte vlinders en haar knuffelbeesten die haar niet beschermen konden vannacht. Nee, die liggen beneden op hun onderhoudsbeurt te wachten. Door de meerdere gaten in hun kruisgebied komen de doorzichtige vulkogeltjes naar buiten donderen. Zo gelijk maar even doen.
Zoon krabt zich een ongeluk, heeft nog meer bultjes dan gisteren. Eén of andere rare netelroosuitslag? Ik dacht eerst aan vlooien of bedwantsen o.i.d. maar ik heb zelf niks (en vlooien moeten echt áltijd eerst mij hebben) en ik heb gisteren maar gelijk alles schoongemaakt, van bed (mét speciale antistofmijtenhoezen) tot kleding, alles op 60+ graden gewassen, alles volledig ongedierteloos. Vanmiddag maar even naar de dokter…
Dochter jammert over haar knuffels. Waarom ik nog stééds niks gedaan heb. Ja sorry hoor, ik heb de opdracht pas gisteravond gekregen, op een zondag nota bene. Eerstmogelijke uitvoeringsdatum is dan toch echt maandag. Nou goed, of ik het dan zometeen maar gelijk even in orde wil gaan brengen. “Alsjealsjealsjeblieft mamma…”
Zoon stommelt naar beneden en laat gelijk de katten binnen. Samen met een sloot aan hun poten en vel hangend modderwater. Fijn. Ik moest inderdaad nog de vloer dweilen. Het dagelijks kattenafdroogritueel volgt met veel gespartel en gesis. Ze vreten, drinken en gaan vervolgens op elkaar los. Galopperende, parcoursrennende katten bij ’t ontbijt, nog zo’n heerlijkheid. Ik schop ze (figuurlijk dan) gelijk maar weer naar buiten want dit verdraag ik niet op de vroege ochtend. Zoon wurgt zijn toast naar binnen, dochter prikt in haar broodje en mompelt dat ze dan nu, bij het ontbijt, ook maar eens begint met minder eten. Tanden poetsen, gezicht wassen, anti-jeukzalf op de bultjes smeren, schoenen en jas aan en naar buiten, waar precies op dat moment de schoolbus al aan komt sjezen. Veertien minuten over zeven. En weg zijn ze.
Ik maak nog maar een kop koffie en stort me op het eerste absoluut noodzakelijke project van vandaag: Knuffel-EHBO. Hunti en Hasi houden hun ingewanden weer binnen.
Nou ik nog…