Buurmeisje speelde vanmiddag hier. Gebracht door haar vader de buurman want ze durft niet alleen naar ons toe te komen. Én ze durft die ca. 200 meter dus ook niet alleen terug naar huis te lopen, daarom brachten dochter en ik haar even. Dochter op haar step, buurmeisje op haar bobbycar en ik op m’n wintercrocs…
“Kom skattie, we brengen Mina naar huis”
“Okeeeejjj dan… schoenen aaaaannnn… muts opppp…”
“Héé mijn muts met konijnenvelpompon ligt op de grond!!” gilt Mina.
So what. Zal de kat wel gedaan hebben.
Met z’n drieën lopen we rustig naar het huis van de buren.
“Hey Mina… volgens mij is er nog niemand thuis. Kijk maar, alles is donker.”
“Oh jawel hoor, maar papa slaapt vast. Dat doet-ie altijd als mam aan ’t werk is. Daarom moet ik ook weg.”
Aha. Dat vermoeden had ik al wel vaker op vrijdagmiddag.
“Waar is Max [buurjongetje] dan?
“Die heeft-ie daarstraks naar een vriendje gebracht, voordat-ie mij bij jou bracht.”
“Oh. Aha. OK… Nou we kijken wel even of-ie thuis is.”
Buurman doet met slaperige ogen de deur open. Warempel.
“Ahh haiii! Dat is snel! Oh ehh, bedankt voor ’t thuisbrengen.”
“Null problemo. Doeiii Mina! Fijn weekend!”
Dochter loopt naast de step en samen lopen we zo terug.
“Maham ik loop wel. Anders ben ik zoveel eerder thuis dan jij en da’s niet leuk voor jou.”
“Uhuhh…”
“Maham kijk, die boom groeit scheef. Zou-ie rugpijn hebben?”
“Vast.”
“Maham kijk, wat een modder hè, daar zou ik heel goed even doorheen kunnen rijden.”
“Uhuhh…”
Oh. Prut. Fout antwoord. Dochter ziet haar kans schoon en scheurt met haar step de drek in. Fijn…
“Maham kijk, Norbert schildert weer! Die schildert ook élleke dag hè…”
Norbert is onze kunstschilderende buurman. Hij maakt enorm grote, werkelijk wel heel mooie schilderijen. Met overduidelijke figuratieve naaktafbeeldingen, deels “in the middle of the act of all acts” of in één of andere slangenmensachtige omstrengeling. Voor een héél groot venster op de eerste verdieping en met héél veel licht zodat hij, en ook wij wandelend publiek, alles goed kunnen zien.
“Nèèhh, die schildert niet elke dag. Maar wel vaak, da’s waar. Maar ik zie Norbert nu nergens dus misschien is ’t Jannie die de boel boven even schoonmaakt of stofzuigt ofzo.”
“Duhhh zeg. Als-ie zelf rotzooi maakt, moet-ie ’t toch ook zelf opruimen??”
“Ja eigenlijk wel. Net als jullie dat altijd doen hè?”
Dochter antwoordt wijselijk niet en kijkt dromerig over haar step het veld in.
“Mahaaam… als jij later groot bent hè, wil je dan nóg een keer kinderen?”
En ik dacht óók wijselijk niets te antwoorden en een beetje het veld in te staren.
Maar die vlieger ging niet op.
“Mam?? Ik vroeg je wat! En als ik je wat vraag, heb je ook te antwoorden hoor!”
Gohhh, waar ken ik dat van :-S
“Ehh euhh… kinderen,euh… nou, als ze zo worden zoals jullie, dan zeker wel!”
*Grijnst in haar vuistje*
Pfoeh, heb ik dát zomaar even diplomatiek eruit geperst.
“Maar lieverd, eigenlijk bén ik al groot…”
“Ja hèhè, dat zie ik ook wel mam. Kijk, jij hebt vetrolluhhh!” [port en knijpt me sneaky in de zij]
“Haaaaaaaaahaha!! Jij bent gewoon Megamama!!”
en ze zingt op de melodie van Megamindy heel hard “meeeegaaaamammaaaa”
Misschien denk ik er toch nog maar een keer over na.
Over die kinderen die ik zeker wel wil hebben als ze zo zijn als zij…
Volgende keer mag ze Mina alleen naar huis brengen.