De maaaaaaaaan is rond.
De maan is rond.
Twee ogen, een neus
en een kont.
Tenminste, als je de maan die ik vandaag gezien heb, bekijkt. Het was daadwerkelijk dubbele volle maan. Ik werd er bíjna door verblind. Bijna. Ik ging er bíjna van janken. Bijna. Maar toen was hij ook alweer verdwenen achter een hoop wolken. Uitlaatgassen van het bestelbusje.
Vandaag kreeg ik wat leveringen. Dat gebeurt momenteel wat vaker, aangezien ik in fases als deze (u weet wel, zie voorgaande blogs enzo) ook last heb van een ietwat heftige vorm van bestelleritis. Amazon, bonprix en Otto zijn weer blij met mij. De bezorger belde aan. Ik wist ’t meteen: dit is een invaller. Onze normale postpaketbezorger belt namelijk niet aan: die kart gewoon in een lege bus rond en mietert hier en daar een formuliertje in de brievenbus dat je daar-en-daar vanaf 15:00h je pakket op kan halen. Deze bezorger daarentegen was zo beleefd om aan te bellen. Ik deed open en zag een licht hangbuikborstelzwijnachtige man met een complete magneetarmband als piercing door zijn wenkbrauw. De man keek me wat sullig aan en had blijkbaar niet verwacht dat ik thuis was (ja tjeeee zeg, welke miep is er nou om half 11 ‘s-ochtends thuis…) want hij draaide zich met opgetrokken heavymetalhoelahoepwenkbrauw en met een zucht om, om in de bus dan toch maar mijn bestellingen te gaan halen. Hij boog zich voorover in de bus op zoek naar drie dozen en ik viel bijna om… Die aanblik!! Yikes!!!
Nu ben ik best wel wat gewend. Maar dit was echt pure horror. Dit was geen gewoon bouwvakkersdecolleté meer, dit was een complete sloopkogel. Maal twee. Als ik nou nog gewoon een decent geldsleufje zag, had ik er nog niks van gedacht. Maar hier keken twee volledige, witrode, pokdalig gevlekte aarsbollebozen mij recht in de reebruine oogjes… Het leken wel twee uit de kluiten gewassen haikido-pompoenen. En het was dus nét als bij mijn ufo-sighting van de afgelopen zomer: ik was simpelweg té verbouwereerd om mijn mobiel te pakken en een bewijsfoto (of nog beter: -film…) te maken. Maar ik kan u vertellen dat het zeer deed aan de ogen. Dit was een man van het type “Met jou? Nog voor geen 68 miljoen!” en zijn achterwerk paste werkelijk perfect bij hem.
Ik ben dus gemoond. Geflashed. Hoe u het ook wilt noemen. Een ordinaire sloopkogelventer. Ik ben niet vies van achterwerken, maar dit was echt teveel van  het… euh… achterste. Met ingehouden schaterlach ondertekende ik op het electronische kraspadje. Morgen komt-ie vast weer want ik verwacht nog minstens drie leveringen. En zeker weten dat ik dan alvast mijn mobiel al sneaky op de fotografeerstand in de hand achter m’n rug houd. *Klik*. Gheh 😛
Bij het ceremonieel doorknippen van het plastic paklint was ik blijkbaar toch duidelijk wel ietwat van mijn apropos want ik knipte met de schaar nog even vet in mijn middelvinger.
Cut4 watwashetookalweer?
Ja. In mijn middelvinger dus…
Thank you Mr. Moony!!!