“Rustig aan hoor!”
“Laat alles gewoon liggen en doe even niks meer.”
“Laat je helpen. Dan moet je man maar wat meer doen…”
“Even een paar dagen niks nu, alles laten vallen.”
Maar vooral dat “even niks doen en alles laten”, dat werkt niet. Allemaal goed bedoelde, lieve adviezen. Ik wéét dat ik het rustig aan moet doen maar gewoon alles uit je handen laten vallen, op de bank gaan zitten en er drie dagen niet meer vanaf komen, dat gaat ‘m niet worden.
Gisteren was bijvoorbeeld het verjaardagspartijtje van dochter. Na bijna vijf maand uitstel wilde ik haar niet wéér teleurstellen. Dat zou haar hart breken. Iedere genodigde kon en ik had het al zo vaak verschoven… Dat ik zo stom ben om op mijn kop te donderen, tja, eigenlijk mijn probleem. En als ik niks meer had gekund, was het duidelijk geweest maar ik kan nog best heel veel en dat ziet zij ook…
Dus toch doorgezet. Man nog erop uitgestuurd voor de laatste boodschappen. Altijd weer spannend waar hij dan uiteindelijk mee thuis komt. Het viel mee. Twee moeders belden een uur van tevoren nog af voor hun kinderen, spontaan ziek, één of andere maag-darm-infectie. Kan gebeuren en ik was er stiekem wel blij mee: nu nog maar 9 kinderen om te entertainen. De muffins/soesjes kwamen matig aan, het kadootjesspelletje viel goed. Het bekers beschilderen was wat moeizaam maar leverde erg leuke resultaten op. Daarna kwam het voor mij aangenamere gedeelte: “bioscoopje spelen”. Alvin en de Chipmunks moest ’t worden. Shock: de DVD-speler begaf het. Horten en stoten en toen niks meer. Gelukkig hielp de Lou-methode: een goedgeplaatste mep erop (zal ‘m leren te haperen) en de stekker eruit en er weer in en toen deed hij ’t alsnog. Pfiewww, ik zag me al 1,5 uur lang 9 kindekes entertainen. Popcorn, chips, cola en fanta (hoe verantwoord…) erbij en ik ging even zitten en uitblazen met een kop koffie. Na de film nog friet met knakworst (hoe kregen ze het weg, maar het ging), nog twintig minuten rondracen, gillen en joelen en toen werd de eerste alweer opgehaald. Klaaaaar…
Denk je. Not. Dochter loopt lijkbleek naar de WC en gooit haar muffinknakworstfrietenchipspopcorncolabrij er weer uit. “Teveel door elkaar gegeten schat?” Ze kreunt maar wat terwijl ik haar haar naar achteren houd om verdere vervuiling te voorkomen. Vriendinnetje dat mag blijven logeren kijkt wat meewarig toe terwijl ze vermeldt dat ze die kotserij vorige week al gehad heeft. Op dat moment berouwde ik mijn opmerking over het teveel doorelkaar al. Dit was toch duidelijk dat maag-darmgedoetje…  ‘s-Nachts nog twee keer het bed volgespuugd en één keer volgepoept (de spuitpoeperij kon vanzelfsprekend niet uitblijven) maar ach, ik slaap vanwege mijn knie toch al heel slecht momenteel dus een paar bedden verschonen en wat middernachtelijke douchesessies konden er ook wel bij door. Vriendinnetje sliep ondanks de actie gelukkig gewoon door en de dames waren om half zes wakker. Fijnnnn….
Vandaag doen we het dan ter afwisseling inderdaad maar eens “rustig aan”. Dochter ligt op de bank, zoon hangt er in de stoel naast en ze ruziën gebroederzusterlijk over wat er op TV moet. Ik hang achter de (momenteel verbazingwekkend functionerende!!!) laptop. Man zit aan onze Van Haasteren-puzzel te puzzelen. Een nieuwe verslaving van hem. Eindelijk eens een leuke. Morgen rapportgesprekken op school, een bezoekje aan de schoolarts (voor zover dochter dan weer beter is) en een kleine na-vergadering na de middag (gemiste zitting van afgelopen week even bijpraten). De rest van de week is ook alweer volgepland. Het kan niet anders. Alles uit m’n handen laten vallen en drie dagen slapen, nee, dat gaat ‘m duidelijk toch écht niet worden. Hoe graag ik ook zou willen. Sorry.