Ik wist vroeger nooit precies waar dat woord vandaan kwam maar ik vond het een mooi woord. Pontificaal. Dat stond voor “breeduit, nadrukkelijk en  groots”. Voor mij dan. Hij ging pontificaal in de weg staan. Nou, dan kwam je er écht niet meer langs. Ik heb ’t pontificaal verprutst. Erger kon het blijkbaar niet.
Inmiddels weet ik al lang waar de oorsprong van het woord pontificaal  ligt. En momenteel ligt die oorsprong zelfs op z’n pontificale gat. De paus treedt af. Joepiedepoepie. Geen dag te vroeg. “Opbokken ouwe!” zou ik willen roepen, maar dat hoeft al niet meer want hij bokt uit zichzelf. Op. Net als een paar Benedictussen eerder: Benedictus de IXe had teveel menselijke liefde in zich en verkoos in 1045 het trouwen van z’n geliefde boven zijn pontificaliteit. Geef ‘m eens ongelijk. Daarvoor (1009) hadden we nog Johannes de XVIIe (waarom die opkraste weet ik niet), daarna nog Celestinus V die sowieso nooit paus had willen worden en Gregorius XII die 1415 eruit gewerkt werd omdat hij probeerde de kerk weer een beetje te herenigen. Na een hoop gesodemieter en een pausentriootje stapte hij ‘vrijwillig’ op.  De rest van het pausgepeupel stierf in het ambt. Oh, die arme sloebers…
Zoals u merkt, heb ik niks met pausen. Vandaag vroeg ik me al even oprecht af, hoe een vrouwelijke paus zou heten. Pauze? Ja graag. Even pauze. Van al deze institutioneel overjarige hypocrisie. Ik ben geen vriend van de katholieke kerk (iets wat ik niet onder stoelen of banken steek) en daarin ben ik gelukkig niet alleen. Ik ben überhaupt geen vriend van religie whatsoever. Ook dat heb ik al uitvoerig uit de doeken gedaan. Vergeef mij alstublieft (*grijns*). Voor mijn gevoel maakt religie veel meer kapot in deze wereld dan dat het goed doet. Oorlogen, volledige onzinnige regels, vrouwenonderdrukking, vervolging, misbruik van beschermelingen, allemaal in de naam van wéér één of andere god. Maar dat een sekte-opperhoofd als de paus dan nog niet eens weet, hoe adequaat te reageren op het feit dat het deksel van de stinkende beerput onder hem opengetrokken is, is dieptriest.
Eerst maar ‘ns opzij springen. “Ieuwww, wat is DÁT?!?”
Dan proberen om dat deksel er uit alle macht weer op te sjorren.
Een poging om de stank met wat deospray te verdoezelen.
Een hoop schokkende andere dingen roepen om de aandacht af te leiden.
Wag the dog, enzo…
En vervolgens hard weg te rennen als dat allemaal zinloos blijkt.
Want je door god gegeven krachten zijn ten einde…
Laf. Dat is het.
Maar ach… dan kiezen ‘we’ toch gewoon een nieuwe?
Wat roken we dit keer?
Wit of zwart?
Wiet of shag?
Laten we het mixen.
Vijftig tinten grijs…
oh my…
PAUZE PLEASE!!!!