insuline is een maf goedje. Aangezien ik er door meerdere mensen op gewezen werd, dat ik wel eens diabetes zou kunnen hebben (ik had – heb – er vrijwel alle symptomen van), heb ik een uitgebreid gezondheidsonderzoek (met bloed-, urine- en weet ik veel wat voor andere metingen allemaal) laten doen. Vandaag kreeg ik de uitslag en had een lang gesprek met de onderzoekende arts. Ik plemp dit geheel maar even in een blog, dan is gelijk de hele wereld weer op de hoogte.
Samengevat: ik ben gezond. Lichamelijk dan. Mens sana in corpore sano gaat momenteel nog niet zo op voor mij. Dat mens hè, dat mens… Mijn bloedwaardes waren allemaal OK (nou ja, ik heb een ietwat hoog cholesterolgehalte, daar moet ik wel een beetje aan werken maar de rest was top). Bloeddruk (“een schitterend gemiddelde”), hartslag (“van een topsporter”), urine (“primadeluxe”, m.a.w. je zou ’t kunnen drinken), huid (“een blanco blaadje”). De hormonomononen weet ik nog niet, dat onderzoek volgt eind februari.
Wáárom ben ik dan te dik? Waarom val ik niet af terwijl ik steeds opnieuw weer zó mijn best doe? Daar kwamen de ‘nieuwetijdse’ inzichten van de dokter om de hoek. Ik heb volgens hem nog de eetgewoontes en -patronen van de oude garde in mijn hoofd. Meerdere kleine maaltijden op een dag om het bloedsuiker en de insulineproductie constant te houden, geen pieken en dalen.  Dat idee is op zich oké, als je een normaal gewicht hebt, gezond bent en verder niet hoeft af te vallen.
Door steeds kleine maaltijden te eten (en te snoepen en teveel alcohol te drinken *kuch*) blijft de insulineafgifte hoog. Insuline wordt ook wel het “mesthormoon” genoemd: het zorgt ervoor dat suikers uit het bloed opgenomen en in vet opgeslagen worden (tenzij ze á là minute door (top)sport verbrand worden, wat bij de normale mens echter zelden gebeurt). Even kort door de bocht bekeken mest het je dus, bij constant hoge levels, vet. Daarnaast zorgen snelle koolhydraten (witmeelproducten, suikers, fruit) ervoor dat de bloedsuikerspiegel heel snel stijgt/piekt, kort daarna schiet de insuline de hoogte in. Na een tijdje daalt het bloedsuiker ook weer abrupt, de insuline werkt nog door. Gevolg: tijdelijke hypoglykemie, een té laag bloedsuiker, waardoor je je weer slecht voelt en in ’t meest rotte geval vreetbuien krijgt (oh bliss… herkenning).
Dat laatste, van die pieken en dalen, wist ik al. Het eerste, dat je beter niet 5-6 kleine maaltijden moet eten maar 3 hoofdmaaltijden met 4-6 uur NIKS eten daartussen, niet.  En fruit ’s ochtends bij het ontbijt (dat at ik dus tot nu toe) is helemáál slecht volgens de dokter, omdat het eerste wat je dan op de vroege ochtend al krijgt, een insulinepiek is. Gefeliciteerd. Het geluk slaat dan in de loop van de ochtend om in gigantische honger (klopt!) waardoor je er nog een tweede ontbijt achteraan gooit (ik althans, ik stierf om een uur of tien inderdaad van de honger, misselijk, slap). Dus het optimale stramien zou zijn:
– om een uur of 7 á half 8 ontbijten met veel eiwit (yoghurt/ei/vlees/kaas), volkoren brood, koffie met melk (voor mij dan alle melkproducten in de niet-koe-variant).  No problem. Kan ik.
Tussendoor: enkel kalorievrij drinken. Koffie is geen probleem, als ’t maar zonder melk/suiker is. OK, toegegeven, dit wordt moeilijk. Maar ik heb ’t vandaag al volgehouden…
– rond een uur of 12 warm eten. Het liefst ‘s-middags warm want ‘s-avonds zijn warme maaltijden o.h.a. te zwaar en zou men juist zo min mogelijk koolhydraten moeten eten. Dus ‘s-middags een fatsoenlijke maaltijd van vlees/vis/kip whatever, groenten (minstens 300g) en aardappels/(volkoren) pasta/rijst/etc. Daarna rustig nog een kop koffie met melk, wat fruit (liever niet maar als je fruit wil, dan nu) en een bak yoghurt of een volkoren koekje. Tot maximaal 13 uur eten.  Ook geen probleem, lijkt me.
Tussendoor: zie hierboven. Moeilijk moeilijk moeilijk.
– rond 17/18h: avondmaaltijd. Eiwitten, groente. Groentesoep met kip bijvoorbeeld. Komkommer met kaas. Zulke dingen. In ieder geval geen brood/aardappels/pasta oid meer. Ook dit vind ik behoorlijk lastig, ik heb vooral ’s avonds zo’n zin in brood…
Rond een uur of 20-21 is volgens meneer de arts een glaasje wijn toegestaan. Eéntje.  Dat wordt dan redelijk snel afgebroken en dan ga je de nacht in, stabiliseert de boel en zou je ’s ochtends weer gereset zijn.
Daarnaast moet een mens om de dag een half uur conditiesport (intensieve beweging) doen, het liefst voor ’t ontbijt aangezien dan de insulinelevels het allerlaagst zijn. Jeumig, dat wordt moeilijk. De beweging op zich niet, maar om half 7 al aan een sporthalfuurtje beginnen wel. Dan zou ik theoretisch om 6am op moeten staan, gelijk op de fiets/loopband springen, de kinderen de deur uitwerken en dan keizerlijk ontbijten. Moet ook te doen zijn, maar ik ken mij… Dat hou ik welgeteld 2 dagen vol.
En dan het weekend. Dan slaap ik tot half 9, kom om half 10 m’n bed uit met een berehonger. Ontbijten tot half 11.  Dan kan ik alles tot aan het avondeten vergeten vanwege die 4-6 uur. Lastig lastig.
Nou ja. Ik ga het maar weer eens proberen. Ergens moet ik toch op de één of andere manier wel af kunnen vallen, toch… Man schamperde vanochtend al: “Je bent in de veertig, wat wil je nou nog?? Als je NU niet nog één keer drastisch afvalt, ga je zo [zoals je nu bent – Red.] de kist in.”
Okéééééé dan…
Poging 286 wordt gestart. Als ook deze poging mislukt, ga ik die kist bestellen.
In XXL.
.
.
(ik heb trouwens net ontdekt dat dat streepje tussen ‘s-morgens en ‘s-avonds e.d. tegenwoordig niet meer mag. Het is dus ’s morgens. Ik vind dat raar staan, maar goed, so be it. Weer wat geleerd. Nu nog leren afvallen…)