Der kranke Mann

Der kranke Mann

Mannen, u kunt hier stoppen. Dit wordt een damesklaagzang. Over mannen. Niet allemaal hoor, dus als u niet tot de categorie ‘gemiddelde man’ behoort, die ik hier bespreek, kunt u vanzelfsprekend verder lezen. Maar ik heb u gewaarschuwd.
*rant-modus ON*
De gemiddelde man bestaat niet. Ik weet er alles van. Maar de gemiddelde man is erg slecht in het fenomeen “ziek zijn”. En mijn man is een gemiddelde man.  Qua ziek zijn dan.
Vorige week was ik zelf enigszins aangeslagen. Mijn knie en hoofd speelden (na mijn ski-ongeval van 3 weken geleden met een flinke hersenschudding en gekneusde knie tot gevolg) nog wat na, maar een kniesorin die daarop let. Ik start de week met keelpijn, hoofdpijn, oorpijn en hoesten. Ook daardoor laat ik mij niet van de wijs brengen. Drie van de vier dagen ski ik er toch aardig op los. Ik let niet op mijn nogal pijnlijke keel, mijn verstopte oor, het inmiddels notoire hoesten en die loopneus neem ik ook op de koop toe. Ik ski, ga wandelen, help met eten koken, ben ‘enigszins’ gezellig (ik heb getuigen). Ik krijg nog wel tips van man tijdens het skiën, zodat ik eventueel toch íets sneller zou gaan enzo, maar die tips mag hij tussen zijn zuurdesemstoet stoppen. Ik ben al lang blij dát ik weer ski na en met alle gedoe en vind het eerlijk gezegd best een hele prestatie van mijzelf. Het blijft edoch onopgemerkt.
Donderdag ’s avonds, net weer thuis, crash ik en sleep mij met lichte koorts het bed in. Vrijdag is een verloren dag met duidelijke  griepverschijnselen, maarrrr ik ruim wél nog even de vakantiezooi op, geef man een gedetailleerd boodschappenlijstje met wat hij moet halen, draai/droog/vouw vier wassen en kook voor de meute. Tussendoor leg ik me kort te rusten, neem een overdosis advil en parasitaknol, sleep mij erdoorheen. Zaterdag krabbel ik weer op, ga zelf boodschappen doen (…) en zondag ben ik zelfs weer zover OK dat ik het verplichte schoonmoederbezoek happy doorsta.
Maar owee. De maandag. Back to school and work. Man heeft bij het ontbijt al een muts op. Dat belooft niet veel goeds… Als ik na een behoorlijk intensieve dag ’s avonds terug kom met dochter van haar koorrepetitie, ligt hij op de bank, met muts, trui en een deken tot over zijn neus. Aiiii… hij is ziek…
En daar komt het ‘gemiddelde man’-schap om de hoek kijken. Met praktisch dezelfde griep als ik is meneer praktisch deaud. Ik heb ‘m aangestoken. “En bedankt hè?” kan er nog net vanaf. Graag gedaan hoor schat. ’s Nachts een snurkende, zwetende kriem. Slapen met muts op is echt geen remedie volgens mij, maar het moet want anders sterft hij… En hij is de expert in ziek zijn, dat is een ding wat zeker is. Dat wat ik had vorige week, was niks. Een verkoudheidje.
Vanochtend, half 7. Ik trommel de kinderen uit bed, wassen, aankleden, ontbijten, back to school. Niet al te eenvoudig na een week intensieve vakantie. Man ligt voor pampus. Ik breng hem een kop thee en jus d’O en z’n mobiel zodat hij zijn werk af kan bellen. Kinderen de deur uit. Naar de gyn voor uitstrijkje/standaardonderzoek én hormoononderzoek. Die verziekt mijn arm bij het bloedprikken behoorlijk, maar ach nou ja. Een verwijsbrief halen voor dochter, boodschappen doen, langs school voor een kort gesprek. Thuis begonnen met het in elkaar schroeven van de eerste Ikea-kast. Kan ik. Tussendoor werktelefoontjes en een gesprek met een bezorgde moeder van zoons klas (ik ben klasse-oudervertegenwoordigster, vandaar). Eten koken. Eten met de kinderen, huiswerk maken. Al die tijd kijkt man meewarig toe vanaf de bank. Zo ziek, ocherm… Ik maak hem een kop thee, een broodje, een glas versgeperst sinaasappelcitroensap. We mogen niet te hard praten (zijn hoofd), de kinderen niet TV kijken (dat doet hij nl. al, hoe kom je anders de dag door, liggende op de bank). Hij zweet wat af met muts op en drie dekens over (die ik vervolgens weer op de hand mag gaan wassen). Ik probeer hem ervan te overtuigen toch echt naar bed te gaan, maar nee, daar komt-ie de dag écht niet door. Op de bank slapen is veel beter en aangenamer. Helaas niet voor ons.
Ik maak de rest van de ikea-kast af (zacht timmerend en schroevend), ruim op, maak avondeten, breng de kinderen naar de scouting, eet zelf wat, haal de kinderen weer op, maak een smoothie voor iedereen (behalve mezelf), stop de kinderen in bed, lees voor, ruim verder op. Maak spullen en documenten in orde voor morgen (schoolaanmelding zoon), nog wat telefoontjes, verenigingswerk, e-mails. Maak thee voor man. En voor mezelf ook, toegegeven. Om 11pm weet ik hem ein-de-lijk te overtuigen dat hij in bed hoort.
Hè hè… daar waar-ie hoort. En waar ik zo meteen naast mag kruipen. Joepie, lekker…
Echt. Zieke mannen zijn een ramp. Ze doen NIKS meer, zijn tot NIETS meer in staat behalve belabberd op de bank liggen. Als ik ziek ben, gaat het leven gewoon door, ik doe alles wat ik moet doen en tussen de bedrijven door mag ik dan even uitzieken. Als een man (nee, MIJN man) ziek is, ligt-ie minstens 3-4 dagen voor dood op de bank, ook al stort het huis rondom hem in, who cares. Uitzieken zullen we. Anders komt ’t nooooooit meer goed…
Zwak geslacht…
Klaar mee.
*rant-modus OUT*

17 gedachten over “Der kranke Mann

      1. E.e.a. is evolutionair/biologisch bepaald. Het vrouwtje kan het zich niet permitteren om het kroost in de steek te laten. Daar is de hele hormoonhuishouding op ingesteld. Zeker bij het baren is een vrouw zo’n beetje een drugsfabriek. Bij het mannetje gaat het meer om het territorium of rangorde en als deze niet topfit is, dan is er een natuurlijke reactie om zich terug te trekken. Simpel functioneel. Bij mannen varieert dat overigens vrij sterk. Zo heb ik een directeur gekend die bleef doorwerken met een blindedarmontsteking omdat de “omstandigheden dat nu eenmaal vereiste.” Aan dat “pijntje” schonk hij geen aandacht, wat hem bijna het leven kostte. Zelf zat ik er ooit bleek en rillend bij na het binnenhalen van een project. Feest om mij heen, dreunen op mijn schouder en lachen omdat ik kennelijk zo aangedaan was. De enige vrouw in het gezelschap legde haar hand op mijn voorhoofd: “Hij heeft hoge koorts, ik breng hem wel naar huis.” En dat is bepaald niet het enige moment waarop ik het verschil leerde kennen tussen vrouwen en botte vrouwelijke hormonale selectiemachines. Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig, maar niet gelijk. Do not scratch your nails on me, baby, you will only hurt yourself.

        1. Ik heb sowieso geen nagels. Allemaal afgebroken van het harde werken alhier. Ik was trouwens helemaal niet van plan om in discussie te gaan hoor. Ik ben me er terdege van bewust dat ‘wij’ verschillend functioneren (gelukkig wel, stel je voor…). Waar ik op reageerde, was enkel jouw eerste reactie: “Gezeik. Moet je bij je man neerleggen en niet hier.” Als je het gezeik vindt, lees het dan niet. En het bij mijn man neerleggen slaat de plank in dit geval volledig mis. Ik uit mijn frustraties waar en wanneer ik wil. En dat is nu toevallig hier. Dat is mijn goed recht, het is mijn blog. Ik heb geen biologielessen of evolutietheorieën nodig. Ik ben in dat opzicht prima onderbouwd.

          1. Hou toch op. Je moet simpelweg niet iets veralgemeniseren op basis van je ervaringen in een persoonlijke relatie. Tenzij je met “zwak geslacht” bedoelt dat ie impotent is. Dan is de vraag of dat nou specifiek aan hem ligt of aan jou.

          2. Christ, ik zit echt niet te wachten op jouw theoretiseringen en wetenschappelijke inputs hoor. Oh wacht, ik veralgemeniseer even. De mensheid, dat ben ik. Dat jij een hoogstbelezen, superintelligent mannelijk exemplaar bent, is me inmiddels duidelijk. Maar ga je alsjeblieft ergens anders uitleven? Alvast bedankt.

          3. Gossie, mijn gade zei dit een tijdje geleden ook. Vrouwen … allemaal hetzelfde 🙂

  1. Ja en als ze Zwanger hadden kunnen worden hadden zij de bevallingen niet overleeft.
    En dit is alleen nog maar een Griepje…………………………….. ! …………. Wat het zwakke geslacht.

    1. whaahahaha geweldig!!! Oh, OK. Ik snap ’t nu. Sorry dat ik ’t zo dermate onderschat heb… Ik heb net some soup gemaakt voor hem. En een belletje gevonden zodat hij me kan roepen als hij een kouwe vinger heeft ;-P thanX maddox, voor het me laten lachen 😀

  2. Hi Lou,
    Wij zijn zelden ziek gelukkig. Het grootste verschil is dat ik eet en dat manlief niet eet tijdens ziekte. Wij blijven ook alles doen als het even kan, maar dat is niet altijd verstandig. Bij ons hebben de kinderen de allures die jij beschrijft, maar het lukt aardig om ze dat af te leren 😉
    groetjes,
    Dorothé

  3. Nou Lou, zo´n man heb ik ook 😉
    Maarre : dat koppie thee moet ie zelf maar zetten !
    En eten aan tafel en als je ziek bent: alle onze kids ga je naar bed!
    LOL
    Laat de aangesproken afhankelijke zielige man maar eens
    naar zijn partner kijken hoe die het doet, en dan nadoen!
    Als hij slaagt is ie man, anders afhankelijke moederzoekend figuur 😉
    Subliem en begrijp je helemaal………………
    en ja de reacties konden niet uitblijven natuurlijk 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *