Thuis komen na een dag werken. Eindelijk weer. Een volle week ziek zijn is niet goed voor je. En duidelijk ook niet voor mij… Bij binnenkomst een schuine blik, een vluchtige kus. Hai. Hoe ging ’t op ’t werk? Ach wel OK hoor… Eten in de magnetron duwen. Al krant lezend wordt ’t naar binnen gewerkt. Weinig woorden. Heel erg weinig. Te weinig? Even kort tussen de kinderen in nestelen, dan naar boven. Muziek luisteren. Afgekapseld… weg…
Maar wáár ben je dan,
in dat hoofd van je,
als je weg bent?
En waarom doe je zo, zo…
Zo afstandelijk. Zo…
Zo alsof je boos bent.
Of achterdochtig.
Of op je hoede.
Of alles tegelijk.
Heb ik toch iets
té fout gedaan?
Té verkeerd gezegd?
Geschreven?
Ja, dat redelijk zeker…
En het blijft maar malen.
Weer eens blogs zitten lezen?
Van je maffe vrouw?
Mogelijk.
Dan lees je deze ook?
Ooit.
Doe me één plezier:
Laat je niet sturen en vooral ook niet storen door mijn dagelijks hormonaal geblaat.
Ik ben je vrouw, remember. If you don’t know me by now…
En jij bent mijn man. Nog steeds.
Wij horen bij elkaar. Ook nog steeds.
Hier komen we ook wel weer uit.
Ja toch?
Toch??