but it’s over now…
de troela van Roxette krakeelt op de radio. Ik word er keer op keer so sad van, van dat liedje. Must’ve been good, but I lost it somehow. Niet eens zeker weten of het ook echt goed was, maar het zal allemaal wel zo geweest zijn. Dat onbestemde gevoel, dat ken ik. Niet weten hoe je verder moet. Aan de tafel zitten, erop los rammen op je afgesleten, glimmende, gore toetsenbord. Ik zie de restjes erwtensoep nog zitten. Moet ik nog schoonmaken. Weten wat je allemaal nog moet doen en hoe lang je lijst van urgente zaken is maar gewoon niet op kunnen staan om er aan te beginnen. Star blijven zitten. Verder typen. Beetje in het niets staren en nadenken over wat je nou éigenlijk het liefste wil, wat je in vredesnaam met dit hele leven aan moet. Wat dóe ik hier?
Van Roxette in één ruk door naar de vragen over de zin van het leven. Kan ik. Marie F. is inmiddels klaar met haar liedje en een vrouw op de radio heeft een Skoda Octavia gewonnen. Ze is helemaal in de zevende hemel. Een áuto! Ze kan bijna niet stoppen met jubelen. Ik  had liever wereldvrede gewonnen. Of een kop koffie die eindelijk weer smaakt.
It must have been love.
Is it really over now?
Nee, is het niet.
Ik proef het alleen momenteel allemaal even niet meer.
Ja, bitter. Dat wel.
Mijn liefdespapillen zijn stuk.
Allemaal.
Stuk voor stuk.
Stuk.
Blèh.
Gore smaak in m’n mond.
.