Ergens vind ik ’t wel leuk. Het feit dat foto’s heel (hééééél) soms beter uitvallen dan hoe de waarheid is. Maar aan de andere kant vind ik ’t ook lastig, want daarmee worden de verwachtingen gelijk weer een tandje opgeschroefd. Ik post zelden ‘full body’-foto’s omdat ik mijzelf veel te dik vind. Ik bén ook te dik, nog steeds. Ik mag dan inmiddels vijf kilo afgevallen zijn door alle ellende van het ziek zijn maar die vijf kilootjes vallen toch écht in ’t niet bij mijn totaalgewicht, waar nog steeds zo’n vijftien tot twintig kilo overgewicht aan hangt. Ik post wel regelmatig ‘portretfoto’s’ omdat ik met m’n kop tot zover best aardig tevreden ben, daar kan ik – ondanks onderkin en regelmatige ouderdomspuistjes – naar kijken zonder meteen te denken: “jeeminee, mot dat nou, stop die kop eerst maar ‘ns in een fatsoenlijke toiletpot en spoel minstens 3 keer”. Maar lichamelijk ben ik hoogst ontevreden met mezelf. En terecht. Ik doe mijn best maar het duurt lang en het is uiterst moeizaam, dat afvallen.
Onlangs had ik bij Otto nieuwe laarzen besteld. En ontvangen, dat ook nog :-). Laarzen zijn in mijn geval een kriem omdat ik dus niet alleen brede heupen maar ook heel brede kuiten heb. De normale laars krijg ik met geen mogelijkheid dicht. Ik moet op zoek naar “Weitschaftstiefel”, laarzen met een schacht van minstens 42cm omvang (de normale laars gaat tot maximaal 37cm). Déze laarzen waren variabel omdat ze aan de voorkant touwtjes hebben die je naar believen als een korset in kunt snoeren nadat je ze comfortabel dicht geritst hebt. Ik had beloofd ze te showen en dat deed ik gisteravond en passant dus even. Snel een foto met de mobiel voor de spiegel boven. In de pauze van het theaterstuk waar we waren dan ook nog snel even gepost en BAM, de reacties bleven niet uit. Heel veel mensen die riepen dat ik er zo slank uit zag, lekker wief, mooi, etcetera etcetera.
Op zich vind ik dat natuurlijk best leuk en fijn en aardig en vleiend maar het klopt niet. Nu zegt iedereen wel “joh, wat zeik je nou, zeg gewoon niks en geniet ervan!!” enzo, maar ergens voelt het dan toch een beetje als vernachelarij [ver·na·che·len (werkwoord; vernachelde, heeft vernacheld) (informeel): bedriegen – aldus de Dikke van Dale], als oneerlijk dus. Het schept een verkeerd beeld van mij. Ik heb de foto níet bewerkt (daar had ik helemaal geen tijd voor), het is een lucky shot, zeg maar. Maar de foto is duidelijk misleidend. Door het scheef houden van de telefoon, door het van bovenaf fotograferen en door de langwerpige, smalle spiegel lijkt het allemaal veel slanker. Tja. Ik ben een realist. Ik wéét hoe het in ’t echie is. Het is niet anders.
Nou ja. Iedereen bij deze bedankt voor de complimenten, die zijn in elk geval wél goed voor m’n doorgaans toch al zo gecrushte ego. Ik zal mijn best doen om naar het beeld op deze foto toe te werken. Maar echt, dat duurt nog even, helemaal nu ik de 40 gepasseerd ben.
Heb dus nog wat geduld met mij.
Bij voorbaat dank.