Zoals u inmiddels misschien wel tussen de regels door mee heeft gekregen, heb ik een werkelijk überattente man. Altijd heeft hij de leukste spontane ideeën, krijg ik elke week een andere kleur roos bij ’t zondags ontbijt op bed, brengt hij minstens maandelijks een spetterende verrassing voor mij mee, regelt hij zeker vier keer per jaar een romantisch verrassingsweekendje voor ons tweetjes in een wellnesshotel en zorgt hij altijd ruim op tijd voor de meest originele cadeaus voor al zijn familie en vrienden. Jaja, ik heb wat dat betreft werkelijk een lot uit de loterij getrokken met mijn eega (niet per definitie het winnende lot maar goed, het is er eentje).
Maar nu is dan toch het onvoorstelbare gebeurd: hij is deze keer voor de verjaardag  van z’n moeder daadwerkelijk de mist in gegaan. Zo’n drie weken geleden attendeerde ik hem er onopvallend op dat we dus over geschatte drie weken naar z’n mam zouden gaan – de lieve vrouw werd 76 – en dat een cadeau in dit geval niet zou misstaan. Wij hebben wat giften en geschenken betreft de stilzwijgende afspraak ‘jij jouw familie, ik de mijne’. En die afspraak werkt. Bijna nooit. Nooit. Zo werd het dus stilaan toch de dag van eergisteren. En ik SMS-de hem op deze goede vrijdagmiddag en passant én diplomatiek: “schat, als je straks toch nog dat cadeautje voor je moeder bij de Aldi gaat kopen, neem dan gelijk nog een waveboard mee want ze slaan hier elkaar de kop in om dat ene ding.”
Normaal gesproken is manlief absoluut onbereikbaar tijdens werktijden. Maar nu blafte binnen 2 seconden mijn telefoon. Jawel, jawel: man aan de lijn.
“Heb jíj nog niks dan??? Ik weeeeeeet niks… oh hemel, wat kunnen we [WE!!] haar nou geven…”
Opperste vertwijfeling. Heerlijk.
Ik opperde nog nonchalanter: “Och, als IK wat voor haar moest bedenken, zou ik voor haar bijvoorbeeld zo’n verhoogde groentetuin maken. Ze kan nog maar zó moeilijk bukken maar wil toch nog zó graag haar eigen sla, tomaten aardbeien en wortels verbouwen, dat zou voor haar écht optimaal zijn…” Hier heet zo’n ding trouwens een ‘Hochbeet’: een soort megaplantenbak, 80-90cm diep (hoog), een meter breed en een meter of 2-3 lang, meestal van hout. En ze zijn loeiduur als je ze kant-en-klaar koopt maar man is naast überattent ook nog eens verhipte handig en kan zulke dingen heel goed zelf maken.
Man was nog wat sceptisch, maar goed, het wás ‘een idee’.
“Maar hoe maak je zo’n ding dan?? Weet jij dat?”
Ik alles uitgezocht, hoe het ding te fabriceren, hoe te bekleden (woelmuisproof, houtrotproof), hoe te vullen (met die verschillende lagen etc.).
“Ja jemig, dat red ik dus nooit meer voor zondag…” (het was vrijdagmiddag, hè).
“Nee natuurlijk niet. Hallo… Maar dan geef je toch gewoon een tegoedbon? Voor één Hochbeet op gewenste maat, gemaakt door jou?”
Ja. Dat vond hij nu zelfs toch best een ‘goed’ idee.
“Ach, kun jij niet even zo’n tegoedbon maken? Dat kun jij zoveel beter dan ik…”
Tuurlijk joh. Kan ik.
Tegoedbon gemaakt, op fotopapier uitgeprint. Met nog een A4-tje vol tips en voorbeelden erbij zodat schoonmoe zich er ook wat bij voor kon stellen. Ik waagde het te vermelden dat het wel aardig zou zijn om er nog iets van bloemen bij te doen want dat maakt het een leuker geheel om te geven. Het werd geregistreerd.
Gisterochtend moest ik nog wat boodschappen doen. Man zag weer zijn kans schoon:
“Ach, kun jij dan niet nog even dat bloemetje meenemen? Dat geeft toch wat leuker hè…”
Tuurlijk joh. Kan ik.
Prachtige bloembak vol lenteblommen gehaald. Bon – in cellofaan ingepakt – in de bloembak, bloembak – in cellofaan ingepakt – voorzien van een mooie strik en glanzend lint. Een weldaad.
Vandaag hebben we schoonmoe verrast met haar bloembak-met-tegoedbon-voor-een-bloembak. Ze was er helemaal blij mee en verheugde zich stante pede op haar verhoogde moestuin. Ze begon zelfs gelijk met plannen waar het ding moest komen en hoe groot het moest worden. Een schot in de roos dus. Op de terugweg glimlachte man en zei: “dat was een goed idee van ons hè?”
Ja, mijn lieve, attente schat, dat heb je zoals altijd weer gewéldig geregeld.
Echt.
Geweldig.