Vandaag werd ik er weer met mijn neus ingeduwd:
Plan niks want ’t komt er toch niet van.
Gepland:
Kinderen naar school, sport, boodschappen doen, tuin (véél tuin), beetje werken, wat tussendoor kletsen met vrienden, huiswerk begeleiden bij de kids, koken, relaxen.
Not.
Real life:
Bij ’t ontbijt kwam zoon op de proppen met het feit dat hij toevállig nog een dictee had vandaag. Om 7am dus nog wat woorden geoefend maar dat was natuurlijk volledig zinloos. Kinderen de deur uit gewerkt, ik in m’n sportkloffie klim op de hometrainer. Twee minuten later belt bedrijfspartner in paniek: Er worden dingen van onze rekening afgeboekt die niet kloppen. Ik klim weer van de fiets af en in plaats daarvan dan maar in de telefoon. De vroegere GEZ (Gebühreneinzugszentrale, zoiets als de instantie voor kijk- en luistergeld) heeft sinds dit jaar een andere naam en denkt daarmee ineens het zevenvoudige bedrag per maand te kunnen innen. Maar het centrale servicenummer kun je vanuit het buitenland niet bellen. Dan maar via het impressum op de website de centrale bellen om te laten verbinden. Helaas. Niet bereikbaar. Ik zoek de boel uit en schrijf uiteindelijk maar een email. Een telefoontje met de belastingdienst waar ik al een paar weken tegenaan zit te hikken, doe ik er gelijk maar even achteraan.
Een vriendin belt, in paniek. Er gaat iets niet goed. Een goed half uur later een beetje opluchting maar ook weer een half uur verder. Ik spring in de auto om de boodschappen te doen, tegen de middag moet er een grote levering komen en dan staan de kinderen ook weer voor de deur dus opschieten. Ik sjees door de Billa en de Lidl. Er piept iets in de auto (Te weinig koelwater? Te weinig ruitenlapwater? I don’t care). Thuis opgeruimd, de was gedaan, brood gebakken, een jammerlijk mislukte poging tot mijn anderhalfmaandelijkse strijksessie (telefoon, twee belangrijke emails, weer telefoon). Mobiel brult: de levering komt over ca. 1,5 uur. De kinderen stuiven naar binnen. HONGER!!! Eten maken. Zelfgebakken brood met nutella en hagelslag, het moet maar effe.
Om kort voor twee de deurbel. Ik denk “oooh shit ja!! Drumles!!” maar nee, het was de levering. Twee meer dan 5 meter lange en al heel lang verwachte zonweringen die voor schaduw op ’t terras moeten gaan zorgen. De – naar mijn bescheiden mening duidelijk poolse – vrachtwagenchauffeur doet de klep open en ik zie twee compleet krom liggende, volledig kapotte verpakkingen (á ca. 80 kilo per stuk…) waar onze zonweringen in moeten zitten. Gapende gaten, loshangende kartondelen. Na enig getelefoneer en geharrewar met chefs en verkopers maak ik nog even snel foto’s van de ravage en krabbel ik op het leveringsformulier dat ik niet kan inschatten of de artikelen kapot zijn en ik de hele levering bij deze niet aanneem. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook geen idee had hoe ik die dingen samen met die chauffeur uit de vrachtauto had moeten krijgen. Wat een zóói daarbinnen… Weg ermee.
Ondertussen komt de drumleraar alsnog aanscheuren. Ik dirigeer ‘m samen met zoon naar de kelder, voor mij geen drumles vandaag. Dochter maakt tegelijkertijd een zooi van haar huiswerk en belt eigenhandig een vriendinnetje om te vermelden dat ze daar vanmiddag komt spelen. Ik graai de telefoon uit haar handen en spreek met de moeder af dat ik haar rond drieën kom brengen. Vriendinnetje woont echter in de middel of absoluut nergens, zelfs de navigatie vindt het niet. Om iets na drie uur is ze er dan toch en scheur ik met een noodvaart terug naar huis om nog op tijd een nieuwe afspraak met de drumleraar te kunnen maken. Verder met m’n werk, de tuin moet maar wachten. Zoon maakt ook een prutteltje van zijn huiswerk én heeft de helft vergeten dus dat wordt weer een verhaaltje voor de juf schrijven in het postschrift. Tussen de bedrijven door zie ik een DYAC-link op FB waar ik echt tranen met tuiten om heb gelachen én zie ik een muziekvideo op youtube (via FB) die me vreselijk raakt, wederom tot tranen toe. Facebook meteen maar weer uit… Om 5 uur dochter weer ophalen want die heeft haar huiswerk dus nog voor geen meter af. Terug naar huis rijden (met navigatie :-S), eten koken. Terwijl het kookt zaai ik in de tuin en in de regen nog even snel een nieuw bloemperk in. Dat met die wortels uitzaaien en met m’n minivijver wordt i.i.g. niks meer vandaag. Man belt dat het laat wordt. Hoe laat? Geen idee. Laat. Oké. Fijn. “Je zonweringen heb ik trouwens ook teruggestuurd schat.” “Wáááát???” Gheheheh.
Zoon springt op van het eten en wil toch even laten weten dat hij uitgerekend heeft hoe groot de oppervlak van onze net afgemaakte Van-Haasteren-puzzel is, namelijk 7.300. Zo ongeveer in ieder geval. Fijn lieverd, dat heb ik nou altijd al willen weten.
En nu? Nu typ ik weer een zinloos blog.
En de conclusie van dit blog?
Zoals ik al zei.
Plan nooit iets.
Het komt er toch niet van.