hard
Medeleven.
Empathie.
Gevoel.
Betrokkenheid.
Je mag het blijkbaar niet meer hebben of voelen. Nou ja, je mag niet meer laten BLIJKEN dat je het hebt of voelt. Hou het alsjeblieft stil voor je want anders ben je namelijk gelijk een emoporno-verheerlijkende hoer. Compleet met ramptoeristische bek. Okee dan…
Ik kan mensen met een duidelijke mening over het algemeen juist heel erg waarderen, ook al strookt die mening niet met de mijne. Ik ben ook niet degene die gelijk in de overtuigingsmodus springt. Dus jij denkt zo? Prima. Fijn doen. Maar laat mij dan ook mijn mening hebben. En vooral: mijn gevoel. Ja, IK voel wél medeleven en betrokkenheid. Ik heb twee kinderen in ongeveer dezelfde leeftijd als Ruben en Julian. Als ik mij voorstel dat mijn (hypothetische) ex-man ze zo mee zou nemen en vermoorden, ja dan stort mijn wereld in elkaar. Misschien is het anders als je geen kinderen hebt. Of geen gevoel meer voor je medemens, dat kan natuurlijk ook.
Maar als ik mijn steun wil betuigen aan de moeder van die jongetjes, haar kracht toewens (ook al zal ze dat nooit lezen), een virtueel kaarsje uit respect deel en er blijk van geef dat dit soort zaken mij door merg en been gaan, ja, dat ik er zelfs heel erg verdrietig van word en het onvoorstelbaar vind, wens ik niet uitgemaakt te worden voor iets als een emoporno-verheerlijkende hoer. In dit geval voelde ik mij dus daadwerkelijk aangesproken.
MIJN gevoel was (en is) oprecht. Dat een ander dat niet voelt, is heel fijn voor diegene. Prettig, als je niet mee hoeft te leven met mensen die een cirkeltje verderop staan. Maar veroordeel mij er niet om dat ik nog enige empathie in m’n lijf heb?? Ook ik kijk regelmatig naar het ‘grotere plaatje’ (wat dat dan ook moge zijn, een klotewereld bij tijden, in ieder geval). Maar het zijn de individuele gevallen zoals deze die me het hardst treffen. En velen met mij. Als die empathie, ook de empathie voor de niet directe naasten en familie, dan op zo’n manier de grond in geboord wordt, krijg ik het koud. Dan kun je ‘oprecht’ (Ja, alweer oprecht. Mooi woord.) van verharding spreken.
En dát vind IK nou weer zum Kotzen…
0 gedachten over “hard”
wat mij opvalt is dat de tolerantie in Nederland zo aan het veranderen is, een mening hebben is, bij sommige groeperingen of individuen, gelijk gekoppeld aan agressie om die mening te profileren. En dat is gekoppeld aan een ongenuanceerdheid waar de honden geen brood van lusten. Een bizar fenomeen.
Ja. Dat dus. Het is alsof men meningen niet meer ‘normaal’ kan ventileren. Er wordt gelijk gescholden, bestempeld en gekleineerd. En desnoods ook nog even nagemept. Dat is inderdaad een trieste ontwikkeling.
wauw ik begrijp precies wat je bedoeld. ik heb de afgelopen weken ook enorm meegeleefd met de moeder van Ruben en Julian. ik heb er echter voor gekozen om geen foto’s van die 2 koppies te plaatsen op mijn tijdlijn. mijn facebook staat vol met prentjes van zelfspot en ik vond dat niet echt een plek om mijn medeleven te tonen. vandaag merkte ik echter dat er in mijn leven van flaters en hilarische blunders toch ook regelmatig een moment dat ik stil sta bij dit leed. ik heb dan ook vandaag een stukje gewijd aan hieraan. eigenlijk heel snel in 5 minuutjes neer gepent, een reactie deed me pas echt beseffen hoe ik omga met dit soort dingen.
iedereen gaat hier op zijn eigen manier mee om. voor de een is de show verder van zijn bed als van de ander. en als je zelf moeder bent, gaan bij het zien van dit soort nieuwsberichten natuurlijk al sneller rampscenario’s door je hoofd met je eigen kind in de hoofdrol.
een ramptoerist ben je absoluut niet, en als meeleven je een emo-hoer maakt, nou dan doe de rode lamp maar aan, want dat zit ik vandaag ook voor het raam.
🙂 ik zie me al zitten 😉 tja. Ieder zijn mening… maar ik voelde mij in dit geval aangesproken (zoals ik hieronder bij Nanda al schreef) en het schoot me volledig in het verkeerde keelgat… thanX iig.
Jezus, Lou, is er iemand die jou zo genoemd heeft? Wat een malloot (= understatement)!!
Nee, nee. Dit moet ik even corrigeren. Niemand heeft MIJ persoonlijk zo genoemd. Maar op FB waren er vele opmerkingen in het algemeen dat mensen die hun medeleven betuigden en verdrietig waren om de zaak Ruben-Julian emo-ramptoeristen zijn en bovengenoemde betiteling was er eentje van. IK voelde mij nu echter aangesproken omdat ik net daarvoor zelf een kaarsje geplaatst had voor deze jongens en hun moeder, puur uit respect en medeleven. Ik doe dat niet vaak (bijna nooit) maar in dit geval heeft het me toch erg aangegrepen, net als bijv. destijds Maddie McCann. Omdat ik mijn empathie en medeleven toonde, voelde ik mij in dit geval dus aangesproken. En daar was ik even heeeeeeel erg pissig over. Maar ik leef alweer verder… Kan niet anders hè… X
Ik klik niet op like, het is een mooie blog. Maar de inhoud niet zo leuk.
Maar waarom zou je jemoeten verantwoorden omdat je gevoel hebt?
Waarom?
Het zegt toch meer over wat voor een mens jij bent, enlekker belangrijk van wat een ander vind.
Je bent een mooi mens lou, en weiger hard te worden.
De wereld is al zo hard.