Echt. Zie nou ‘ns wat echt is en wat niet… die troebele blik van je, je schiet er echt geen bal mee op. Je ziet geen ene flikker en je valt over je eigen toetsen van ellende. Waarom die eeuwige melancholie, die oh zo grote ontevredenheid? Het helpt niet. Het helpt werkelijk nergens bij. Wachten op je eigen vent die steeds verder afdrijft en ondertussen ook nog dromen van een paar andere, waar héb je het nou helemaal over? Get real… dít is je leven. Dat weet je toch? Dit is waar je het mee moet doen en waar je genoegen mee zult moeten nemen. Op de rest kun je een halve eeuwigheid wachten. Of ook een hele, als het even tegen zit. Mens, durf te leven. Met dat wat je hebt… Maar nee, jij durft niet. Je moet meer. Je wilt per se meer. Want er is maar één leven. Eentje maar. Waar je alles uit moet halen. Maar je kunt het niet want je zit vast. Vast in je zelfgemaakte kooi. Je kunt tegen de tralies beuken. Misschien buigen ze dan wel een beetje naar buiten. Misschien heb je dan daadwerkelijk meer ruimte naar de zijkanten. Maar het dak van je eigen kooi komt zo wel steeds verder naar beneden. En ooit word je geplet door je eigen acties. Dat beetje meer vrijheid naar de zijkant maakt de ruimte naar boven steeds kleiner… Beuken tot het dak op je kop valt. Vliegen wordt toch niet meer wat. En dan… ooit… ben je dood. Door je eigen gewroet en je eigen gebonk tegen die onbreekbare spijlen.
Kom… Leer je kooi te waarderen.
Je komt er toch nooit uit.
Je hebt ‘m zelf gebouwd, remember.
En wat jij bouwt, is nu eenmaal degelijk.
Moeilijk te af breken. Heel moeilijk.
Jouw leven, jouw kooi.
Oh really. Get real…