Mannnohmannnnn wat ben ik daar aan toe…
Voor man en kinderen is dat nu daadwerkelijk zover. Zomervakantie. Negen weken lang. NÉGEN weken! Ik durf het bijna niet te zeggen maar echt, dit is te lang… Vijfenzestig dagen lang (jaja, ik heb nageteld) vierentwintig/zeven echtgenoot en kroost om mij heen. Elk jaar weer een beproeving van en voor mijn opperste ikje. En van onze relatie, dat kan ik u wel vertellen. Het enige ‘vakantieïge’ hieraan voor mij is het feit dat ik minstens twee maanden lang niet om 6:15h op hoef te staan. Dat maakt veel goed. Maar dan nog is mijn neiging om te vluchten verdacht groot. Ik hoop maar dat man heel veel gaat racefietsen. En dat het heel mooi weer gaat worden (hopen mag, hè?) zodat ze veel in het zwembad liggen en niks van mij willen.
Vandaag bleek wel weer hoe erg ik aan vakantie toe ben: op hun laatste schooldag haalde ik de kinderen dus te laat op. In de vaste veronderstelling dat ze om 9:30h vrolijk de school uit zouden komen stormen deed ik nog gauw even de boodschappen (o.a. ijs en kinderchampagne om de vakantie goed in te luiden), bracht de boel nog snelsnel naar huis en zag om twaalf over negen dat er ondertussen iemand gebeld had. Onbekend nummer.  Ik belde meteen terug. De moeder van een klasgenootje van Dochter. “Ja, je dochter staat hier te huilen, kom je je kinderen alsjeblieft gauw ophalen??”
Kaaa!!!
Uuuuu!!!
Teeeee!!!
Niks half tien!! Negen uur dus. Met meer dan 100km/h de berg af naar school gesjeesd om mijn verdrietige kinderen met hun rapporten alsnog in de armen te sluiten (en de moeder, die gebeld had, met rode wangen van schaamte uitvoerig te bedanken…)
Dochter had al visioenen hoe man en ik alleen op vakantie zouden zijn gegaan. Zoon zei enkel droog dat-ie wel naar huis was gelopen maar dat zijn zus niet wou. Ze hadden alles afgezocht naar mij. Maar ik was er niet. Ook de gelegenheid om de juffen nog even een hand te geven en te bedanken was hiermee al lang en breed vervlogen. Tja. Oh, er zijn ergere dingen, absoluut. Maar geloof mij, ik voelde mij verschrikkelijk. Een slechte moeder. Een een chaotisch rund. Dat ook. Despicable me…
Om het weer een béétje goed te maken heb ik ze meegenomen naar de bioscoop. En wat keken we daar?? Juist. Despicable me 2. Hoe passend. Superleuke film. Chips, popcorn en fanta present. Helemaal goed. Én we hebben gelachen. Heel veel gelachen. Daarna nog een rondje Mc Donalds (Nee, echt, dat doen wij NIET elke week, hooguit eens per twee maanden maar de kinderen vinden het nog steeds geweldig en nu helemaal omdat er Minions bij de Happy Meals zaten. Een must, quasi…)
Nu hang ik achter mijn laptop, de kinderen hangen op de bank en kijken iCarly. Allemaal uitgeteld. Mijn vakantie is begonnen: Mijn massagemat kneedt mijn zere rug, ik moet even niks meer, de kinderen gaan zometeen zelf naar bed (kunnen ze), en dan pak ik een groot glas wijn.
Want het is vrijdag.
En zomervakantiebegin.
En al was het dat niet, dan nog.
Morgen uitslapen.
Mensch nochmal.
Wat wil een mens nog meer…