Éigenlijk wou ik een puur therapeutisch blog schrijven. Weer eens over de kinderen. En daarover dat ze nog absoluut NIET gewend zijn aan het feit dat ze nu daadwerkelijk vakantie hebben. Dat ze enkel rondhangen en zich dood vervelen. Ja, nu al. Dat ze enkel met elkaar aan het klieren zijn, alleen maar TV willen kijken of uuuurenlang met de nintendo/iPod/mijn Note ( 🙁 ) op de bank hangen. Dat ze qua humeur allebei niet te genieten zijn. Enzo.
En dan natuurlijk ook nog wat eveneens hoogtherapeutisch geblaat over mijn man de leraar die er net zo niet aan kan wennen. Of juist teveel. Enkel slapend en snurkend op de bank ligt. Of buiten op de loungeset. En als-ie daar niet ligt, is-ie weg. Met collega’s de hort op (Jonguhhh, je hebt eindelijk vakantie van die hele schoolmeute! Dan ga je toch niet met collega’s op stap??) of werken bij z’n moeder (tegels zetten, elektra vernieuwen, stal opruimen, muurtjes bouwen, etc.). Of hele dagen fietsen. Zulke dingen doe je toch niet op de eerste dagen van je vakantie? Hij wel.
Maar ja. Wat doe IK dan die eerste dagen? Ik ben zelf niet veel beter… Ik maak de schoolspullen voor het komende schooljaar in orde. Hele waslijsten aan spullen, schriften, stiften, geodriehoeken, handvaardigheidsdozen, boeken, mappen. Zelfs the looks van het benodigde gummetje zijn voorgeschreven: Wit en 6cm lang. Ik werk me een slag in de rondte. Ik hou grote schoonmaak. Ik doe de administratie van de afgelopen anderhalf jaar  (*kuch*). Ik ploeter voort in de tuin. Ik maak thuis-schoolmappen voor de kinderen (want ik zeg ’t je, die hersenfuncties worden in die negen weken geminimaliseerd als je er niks mee doet). En ik heb nog een hele hoop vergelijkbare dingen op mijn bucket list. Bloggen staat er niet op trouwens… Ik ben daar ook niet echt voor in de stemming momenteel. Te veel in mijn hoofd, te veel dingen die gebeuren, te veel moeten, te veel ‘vrij’. Ik moet eerst weer naar beneden komen geloof ik. Down to earth. Mocht er nou toevallig toch nog iemand zijn die me mist (zou ja kunnen, theoretisch…), maak u geen zorgen. I’m OK. Just don’t feel like blogging. Got a writersblog 😛
Nee, klopt ook niet. Ik zal zo af en toe echt nog wel bloggen hoor. Als ’t moment past. Maar de frequentie zal even wat lager zijn. Een blogvriendin noemde het ‘reces’. Zomerreces. Zoiets dus. Ik zit niet zonder inspiratie, absoluut niet. Maar het komt er op dit moment even niet van. Reces dus. Ik wens jullie bij deze in ieder geval een heerlijke zomer. Ik fladder wel voorbij, zo nu en dan. Nu eerst in die vakantiestemming zien te komen. Laters!!!