Toeval bestaat niet. Alles komt zo als ’t komt en uiteindelijk zelfs wel goed.
Vandaag besloot ik om zoon op te halen van school, ietwat vervroegd omdat ik even de mentrice van zijn klas of desnoods de directeur zelf aan wou spreken om te vragen of we een afspraak konden maken voor een gesprek. Zoon heeft, zoals de meesten inmiddels wel weten, enige problemen. Hij is dyslectisch, heeft ADHD en dysgrammatisme, is heel faalangstig en onzeker, een erg lief en zacht manneke dat helaas nu al niet zo goed mee lijkt te komen op zijn nieuwe school. Dat maakt zich dus al bemerkbaar en daarom zocht ik het gesprek. En aangezien ik nog geen telefoonnummers etc. heb, ben ik maar zelf naar school gereden.
Een minuut of 15 voor de bel wandel ik met dochter aan de hand naar binnen, de trap op, op zoek naar een bekend gezicht (ik ken er eigenlijk maar drie tot nu toe dus de kans op dat bekende gezicht was klein, maar goed, een poging was het waard.) Ik kijk wat onzeker rond en er komt een wat oudere, redelijk lange mevrouw met vriendelijke, open blik op mij af. Ik herken haar van de schoolfoto waarop ik de docenten van zoon al heb opgezocht en denk: “oh shit, het zou toch niet hè…”
Het zou wel. Ze vraagt heel aardig of ik iemand zoek en of ze wat voor me kan doen. Goh, sympathiek mens, die docente Engels van zoon… (zie mijn schriftelijke ‘aanvaring’ in mijn blog van 17 september). Voordat ik dochter de mond kan snoeren, legt madam al uit: “Jaaaa, ich bin die Schwester von [voornaam zoon]. Sie wissen schon: der [voornaam zoon, achternaam zoon…]!! Und wir suchen seine Frau Lehrerin!!” OMG, why on earth neem ik dat kind überhaupt mee….
Ik hoor haar denken. “Aaaahhh. Ahaaaa! Díe!!” en ze glimlacht. Thank god, ze glimlacht… En ze bedankt me voor mijn briefje. Ze was er blij mee geweest (ja blij!) en had me ook gelijk geantwoord. Blijkbaar kan ik het toch wel zo heel af en toe, dat diplomatiek zijn. We raken in gesprek, dochter al gangdansend om ons heen. De problemen van zoon waren haar ook al opgevallen. En dat hij het achterin de klas niet zo goed doet. “neeee, weil T. kriegt ja alles nicht so gut mit, ‘ne??” jodelt dochter erdoorheen, al dansende toch heftig meeluisterend. Frau Lehrerin vertelt dat hij wel degelijk opvalt. En dat ik inderdaad in gesprek moet gaan met de klassedocente over hoe we hem het beste kunnen stimuleren en hoe met zijn onzekerheid omgegaan moet worden. Etc. etc. Het was een heel goed ganggesprekje.
Volgens mij heeft ze nu wel gezien dat ik niet de bitch ben die alle folies en hoesjes per definitie met haar slagtanden verscheurt. En ik heb gezien dat zijn docente Engels een prima mens is waar goed mee te praten valt.
Wat toevallig dat ik dan in die grote school nou juist háár tegen het lijf moet lopen…
Ach nee. Toeval bestaat niet.