ik typ weer ‘ns een titel en denk enkel: “Fijn. En nu?”
Om vervolgens eerst maar weer een potje te gaan candycrushen (voor de nitwits onder ons: da’s een uitermate stom spelletje op de telefoon).
Momentje.
Sorry. Duurde even.  Achteraf gezien ben ik blij dat ik niet “Of je worst lust” als titel typte. Want blogtitels komen bij mij altijd het allereerst en dan schrijf ik het blog erachteraan. Titels zijn heilig voor mij: ze veranderen brengt ongeluk dus dat gebeurt niet. Maar de titel is dan ook niet geheel zonder aanleiding. Ik heb vandaag zoveel worsten in mijn handen gehad dat ik er vannacht vast van ga dromen. Worstje hier, worstje daar, is-ie bruin? Draaien maar! Hatsjikidee.
Het kerstfeest voor de jeugd van de voetbalvereniging is waarlijk een vleesrijk gebeuren. Worstenbroodjes met ketchup-ui-curry-smurrie (ook wel ‘Bosner’ genoemd), Leberkässemmel, Würstl mit Sauerkraut, alles hebben we in de aanbieding. Er schijnt ergens tegenover ons nog een standje met raclettekaasbroodjes te zijn, maar daar is ’t zwartegatachtig leeg. Na de speeches over de prestaties van de verschillende groepen bestormen er dan een stuk of tachtig kinderen van zes tot en met zestien jaar ons worstenstandje. Let them come to us…
Ik doe dit nu al een paar jaar, altijd in goed grilgezelschap van mijn buurman. Wij zijn dan een team, de buurman grilt geen worst zonder mij en ik smeer geen smurrie op broodjes zonder hem. Ondanks zijn lichtelijk afleidende werktenue maken we worstenbroodjes aan de goed gesmeerde lopende band. Kunnen wij. Beker Glühwein erbij en whoppa, die Bratwürstl smaken nóg een graadje beter.
Of je worst lust? Nee sorry.
Nu even niet meer.