De laatste keer dat ik hier een blog postte, was het midden mei. Ik moest even kijken of het wel mei dit jaar was: het voelt als een eeuwigheid, als veel meer dan ‘maar’ zes maand.
En terugblikkend op het afgelopen jaar denk ik: ik zit weer eens aan het einde van een seizoen. De meeste puzzelstukken die in het voorbije tijdsbestek over de tafel vlogen (of er zelfs onder lagen), vallen op hun plaats. Het wordt rustiger. Geen alsmaar groeiende spanningsboog, geen anti-climax. Integendeel: de boog óntspant. De tevredenheid – met de status quo en met alle ontwikkelingen die daartoe hebben geleid, maar ook met alles wat nu gaande is – groeit met de dag.
Hoort dat bij het ouder worden? Of bij het persoonlijk volgroeien? Of gewoon nergens bij en is het enkel een cyclus?

Ik denk ook aan alle die keuzes die ik, onbewust afstevenend op dat naderende seizoenseinde, heb gemaakt. Reflectie, overpeinzing. Niet of die keuzes goed of slecht waren, maar meer over waar ze me nu hebben gebracht. En er komen nog steeds verse beslissingen bij. Elke dag.
Onlangs heb ik de laatste aflevering van het tweede seizoen van de serie ‘The Affair’ gekeken. Een nogal intense serie, waarin een man bij een rechtszaak rondom een moord (what else) uiteindelijk moet kiezen tussen twee van de betreffende doodslag verdachte vrouwen. Van de ene houdt hij zielsveel, de andere is en blijft de moeder van zijn kinderen.
Hij kiest niet. Integendeel: uiteindelijk offert hij zichzelf ter plekke in de gerechtszaal op voor al diegenen die hij liefheeft. Hij bekent zelf de dader te zijn. Die is hij niet, maar ook dat kan weer veranderen in een volgend seizoen.
Natuurlijk houdt de serie hier niet op: het einde is namelijk niet happy genoeg. Want: Everything will be okay in the end. And if it’s not okay, it’s not the end. Dat zeggen ‘ze’ toch altijd? Series houden pas op als alle handelingen volledig uitgekauwd zijn. Als het verhaal doodgebloed is. Als er ook met de grootste moeite geen kloppende ader meer te ontdekken valt.
Seizoen drie is inmiddels van start gegaan: het affaire-leven rolt weer vrolijk verder en we kauwen nog even verwoed door. Net als in het ware leven: dat houdt ook pas op als het bloed stollende is.

---

“Life’s nothing but a never-ending shitshow of how things are supposed to be. A rodeo of choices you once made, that have never been wrong or right. Just making choices. You’d think you’d get better at it with age, but you don’t. You just make ‘em and live with it. Until there’s no life left. Just choices. ‘Til the last one. Which is never a choice. Just a shitty ending.”
[Quote uit ‘The Affair’]

Or not. And life still goes on.