Het leven van een moeder gaat niet over rozen. Niet eens over geschilderde rozen. Enkel over donkergrijs asfalt, op het moment dat ze haar boze zoon gaat ophalen bij het busstation. Boos, ja. Want: lang verhaal. Zoon (13) heeft morgen een spreekbeurt. Zelf gekozen onderwerp: Leonardo Da Vinci. Daar kwam hij vorige week mee aanzetten: “Mam… ik weet echt niet hoe ik het aan moet pakken. Er is zó veel over die Da Vinci, hoe krijg ik dat in tien minuten…
Je kinderen naar bed brengen (en erin krijgen) blijft een kunst. Un Arte di Mamma.
“Mam, weet je wel dat jij nog steeds muggen hier in huis hebt?” Zoon (13) krabt demonstratief aan zijn benen. “Echt, ik heb óveral muggenbulten. Ze jeuken niet zo erg, maar toch ook wel een beetje. En soms doen ze zelfs pijn…” Hij trekt er een gruwelijk meelijwekkend gezicht bij. Ik weet heel zeker dat er geen muggen meer in huis zijn. Het is nota bene eind november, buiten vriest het en ik heb zelf al weken geen mug, vlieg…
Zo luidt vandaag zoons oefenopdracht voor het vak Duits (als in: Nederlands voor Nederlandstalige kinderen, maar dan net even anders). Over twee weken het grote proefwerk: De Persoonsbeschrijving. Ik zit te werken op mijn kantoortje, hij om de hoek aan de keukentafel, nog geen twee meter verderop. Ik hoor hem foeteren en ploeteren. “Ik beschrijf mijn zusje.” … “Kolere, wat schrijf je nou over een zusje.” “Mijn zusje heet Tina*. Ze is een meisje, maar dat had u vast al…
Gisteren bracht ik mijn twaalf jaar oude boots naar de schoenmaker. Ik kon er niet meer omheen: de laarzen waren kliko-rijp, maar ze weggooien, dat kan ik echt niet over mijn hart verkrijgen. Ze zitten zó fijn, zijn zo lekker stoer en ze horen simpelweg bij mij. De gang naar de lokale laarzendokter was dus obligatoir. Mijn hoop was op hem gevestigd, op deze oer-Oostenrijkse 70-plusser van het oude ambacht. Het is een piepklein winkeltje: als je de deur opent, doe je…
“Hé jij, vluchtelingenjongetje! Dat mag niet van Harry, hoor!’ En hij keek me toch een potje raar aan… Toen wist ik het: hij verstond me helemaal niet!”
In twee seconden getwitterd, in twee seconden je carrière om zeep? Mia dacht even niet na over de impact van haar tweet. Een zwaar kraanongeval in Mekka, 60 doden, ca. 80 gewonden en zij zegt daarop: “[…] Karma is a bitch. #9/11.” Mia weet blijkbaar niet dat hastags met getallen niet werken, maar dat doet er niet toe. Niet meer. Wat zij werkelijk bedoelde met haar uitspraak, ook niet. “Het lot kan harteloos zijn.” Dat was alles wat ze ermee had…
Zondags ontbijt. Dochter neemt een grote hap van haar broodje filet americain. Ze kauwt genoeglijk. Onderwijl oppert zoon nonchalant: “Hey mam, lintwormen zitten in rauw vlees, hè?” “Euh, ja. Ook.” Ik kijk hem scheef aan, snap heel goed waar hij heen wil met zijn vraag. “En als je een lintworm hebt, dan vreet ie alles in je darmen op, toch?” Alsof hij dat niet zou weten. Het jong weet sowieso alles. Ik leg zo zakelijk en droog mogelijk uit dat lintwormen…
Echt, het zal me Wurst wezen. Je heet Conchita en je wilt wat. Vrouw zijn. Travestiet of nymphomaniac. Whatever. It’s all in the name, toch? Met het songfestival voor de deur (nog maar krap vijf weekjes!!!) keren we langzaam op Twitter terug, want voor The Big Event moeten we natuurlijk wel weer totally in the picture zijn. ‘We‘. Wat een heerlijk woord. Met z’n allen voor één (of was het nou toch ‘tegen‘?) . WE!!! Alleen dat ‘één voor allen’-principe werkt nog…
Ik slof in mijn ochtendjas naar de voordeur om de krant te halen. Verrast staar ik naar de brievenbus: er hangt een hart aan. Een versierd taaitaaihart. Eentje zoals ze op het Oktoberfest in München verkopen. Een verdwaald valentijnshart kan het niet zijn; dan was het pas echt taaie taai. Zou dit hart werkelijk voor mij zijn? Binnen sla ik, met het hart in mijn hand, de krant open en zie daar: de ietwat minder romantische maar duidelijke uitleg. Gisteren was het “Liebstattsonntag“. Een dag waarvan ik tot…