De dood relativeert, no matter what
God, wat relativeert dit. Ik wist pas meer dan een etmaal later dat ze overleden was. Waarom? Omdat ik met mijn eigen – nu tot futiele proporties geslonken – sores bezig was.
God, wat relativeert dit. Ik wist pas meer dan een etmaal later dat ze overleden was. Waarom? Omdat ik met mijn eigen – nu tot futiele proporties geslonken – sores bezig was.
Ik draai het 4m brede slingerweggetje naar het dorp. Aan weerskanten van de berm hoog, niet te overzien gras. Ik rij goed aan mijn kant; ik ken deze bochten. Mijn nog onzichtbare tegenligger blijkbaar niet.
“Mam, wat nou als jij mij niet gekregen had, had iemand anders mij dan gekregen?” Mijn kinderen filosoferen er soms op los. De vragen des levens…
Bijna middernacht. Ik wil mijn computer afsluiten en nog even welterusten wensen op Facebook en Twitter. Een rare kronkel in mijn hoofd, want waarom doe ik dat eigenlijk? De meeste mensen die ik op deze manier goedenacht wens, ken ik ‘in het echt’ niet eens. Draagt het überhaupt iets bij aan de goedheid van de nacht van al die anderen op social media? Of toch enkel maar aan mijn eigen goede gevoel? Plop. Een groot blok met dikke donkerblauwe omranding verschijnt…