geen hond die nu nog aan jou denkt. geen man en zelfs geen mens. iedereen is weg. geen kip die jou nog aandacht schenkt. aan je daden of jouw wens. enkel van de leg. geen vuige duivel die je nu nog wenkt. kom hier lief, in mijn hens? let op wat ik zeg. een zware tientonner die plots uitzwenkt. al geplet, schrik je je lens. wat een pech… weg. . . © Lou
Ik stond echt op ’t puntje om weer eens een nieuw leven te beginnen. Dat leven waarin ik zó veel van mijzelf houd. En ook nog van de rest van de wereld. Waarin ik heel hard fuck you schreeuw en doe wat ik wil. En iedereen omarm. Maar ’t lukte even niet. Nét niet. Alweer niet. Vanochtend sprong ik uit bed en dacht: ik voel me tóp!! Tot ik plotsklaps dubbelklapte en mijn ingewanden eruit spuugde. Ik hield ’t allemaal…
natuurlijk kijk ik naar Ursula hoe ze haar schelp weer eens uit de zee vist, ’t zand afveegt. natuurlijk denk ik herhaaldelijk “lulkoek, zo bang voor James” hij flirt toch tot-ie een ons weegt? natuurlijk gaat breinlief tekeer dik 50 jaar oud, slecht geacteerd en ik vind dat Ursula een beetje slist. natuurlijk schiet een dendriet uit naar die hersencel die verder denkt aan jou en dat je me ook mist. natuurlijk… © Lou
Had je echt gedacht dat het eeuwig stil zou blijven dat alles altijd op jou wacht en jij je bittere spot kunt drijven Had je echt gedacht dat je zomaar een gat kunt boren in dat hart, zo week en zacht en ’t nog steeds jou zal behoren Had je echt gedacht dat haat het zal kunnen winnen dat je uiterlijk steeds weer lacht toch verscheurd bent van binnen Had je echt gedacht dat jij er ook maar iets toe…
Lieve en uiterst gewaardeerde lezers, Even een berichtje aan jullie. Opnieuw een blogje ter verduidelijking. Zoals u vast al gemerkt heeft, schrijf ik een hele hoop. Van dagelijkse onzinnigheden tot gedichten, over gebeurtenissen en over mezelf, van frustratie tot verdriet. En éigenlijk schrijf ik ook heel graag fictieve dingen. Tot nu toe hield ik me in wat fictie betreft, vooral omdat op elk fictief stuk of gedicht wat ik tot nu toe schreef, geschrokken of verontruste reacties kwamen: mensen die…
Ik vroeg je wat er nou werkelijk mis was maar je antwoordde niet. Je keek me heel even intens aan en toen weer wezenloos naar buiten. Een minuut of wat later zei je me, nog steeds naar buiten starend: “Lieverd, dat kán ik niet zeggen. Dat zou ons huwelijk abrupt om zeep helpen.” Gedachteloos meestarend informeerde ik je dat ik wat kortstondige, betekenisloze seks buiten de deur echt wel zou kunnen verkroppen. Things like that happen. Dat weet ik wel….
Het is verbazingwekkend hoeveel mensen er in je leven zoal voorbij rollen. Het ene moment zijn ze alles voor je, overdonderen je, laten je opleven. Geven je precies dat wat je nodig hebt. En jij hen. Two worlds collided. Je denkt dat diegene blijft. Voor eeuwig. Of in ieder geval tot aan het einde van de tijd van één van jullie. Dit zit goed. Verrijking. Liefde. Lot. Never tear us apart. Maar dan, dan ineens is je lotgenoot, je destiny,…
My dearest dear, will you wait? Our lives have just that single fate. Even though we will never date. Never caress and never mate. The whole concept of us is innate. My heart lies shattered on a plate. Attraction of such craving weight. Run to each other, aimed and straight. Remembering that it’s not too late. So tell me, tell me, will you wait? . . . (c) Lou
Door de tuin, over het bijna nieuw ogende pad van rivierstenen, liep hij naar de schuur. Zijn oude maar inmiddels weer verre van krakkemikkige werk- en knutselhok, een zelf opgeknapte, houten hooischuur op een meter of honderd afstand van de eveneens tiptop gerenoveerde woonboerderij. Dikke balken, een grote staldeur, de geur van oude motorolie en vers gezaagd hout. Alles had hij met liefde in perfecte staat gebracht. Zijn baan als machinist had hem zijn leven lang veel van het land…