Rust zacht. Dat wens ik je. Ja, ik óók. Ik ken jou niet. Niet meer. Ik dacht je te kennen maar wat is dat nou helemaal, ‘kennen’ op al die huidige social media. Ik voerde hele chatgesprekken met je. Steunde je toen je in een relatiecrisis van reusachtige proporties zat. Aanhoorde alles, stuurde je knuffels. Gaf raad, was er steeds weer voor je. Ook diep in de nacht. Toen ik merkte, dat je borderline-achtige trekken vertoonde, praatten we erover. Geen…
Eigenlijk is ’t er niet. En toch elke dag meer. Als ’t dan plots stil is, voelt het raar. Onwennig. Leeg. Hoe lang houdt een liefhebben stand? Hoe groot kan het ‘houden van’ nóg zijn? Hoe lang mag ik al wat ik nooit meer dacht te mogen? Hoe klein kan de afstand zijn voordat deze daadwerkelijk niet meer te overbruggen valt? Zomaar ineens besef je hoe goed het is om intens lief te hebben. Dat het beter is dan welke…
“Je zult je eigen kwetsbaarheid moeten accepteren en ook het feit omarmen dat jij, net als ieder ander, imperfect bent.” Ik weet niet of ik dat kan maar ik zal het in ieder geval proberen. Als Brené het zegt… Ik weet namelijk heel goed dat ik niet perfect ben. Alles andere dan dat. Maar dat gegeven als notoir perfectionist dan ook nog moeten omarmen… Ik heb op YouTube een film gezien van Dr. Brené Brown. Ze heeft jarenlang intensief onderzoek…
Met mijn olifantenpoten ren ik hard. Nog harder om alles toch maar in te halen. Hier en daar een porseleinen kopje vertrappend, draaf ik nog steeds blind voort. Over de droge savanne vol met noodlotten en de woeste steppe van incomplete conclusies. Geen idee waar te beginnen, niet eens een hint over waar als eerste te stoppen om de armen te spreiden. Dus ren ik maar verder. Als ik blijf staan, zinken mijn grote, stampende poten weg in de uit…
Het is verbazingwekkend hoeveel mensen er in je leven zoal voorbij rollen. Het ene moment zijn ze alles voor je, overdonderen je, laten je opleven. Geven je precies dat wat je nodig hebt. En jij hen. Two worlds collided. Je denkt dat diegene blijft. Voor eeuwig. Of in ieder geval tot aan het einde van de tijd van één van jullie. Dit zit goed. Verrijking. Liefde. Lot. Never tear us apart. Maar dan, dan ineens is je lotgenoot, je destiny,…
ik weet geen titel. Ik heb al in geen eeuwen meer geschreven. Zo voelt ’t althans. Mijn laatste blog is van 20 juli, bijna drie weken geleden. Het lijkt echt een eeuwigheid. We zijn op vakantie geweest. Een niet onverdeeld overgelukkige en relaxte vakantie, een schriftelijke klacht incluis. Daar blog ik ook nog wel een keer over. Vandaag nog effe niet. Ik weet niet eens meer hoe het moet, dat bloggen. Ik zit hier en denk: “why the hell zal…
Zeggen en doen. Zijn twee paar schoenen. Iets zeggen is zo makkelijk. Te makkelijk soms… “Ik hou van jou.” Hoppa, daar staat het al! Maar doe je het ook? Van sommigen wel. Anderen zijn weliswaar heel lief maar echt houden van is dan toch nog weer een ander kaliber. Ook al zeg je het dagelijks… “LIKE!” Op een knop drukken (klikken) is makkelijk. Maar vind je het ook écht leuk? Veruit de meeste likes zijn nog altijd plicht-, beleefdheids- of…
Echt. Zie nou ‘ns wat echt is en wat niet… die troebele blik van je, je schiet er echt geen bal mee op. Je ziet geen ene flikker en je valt over je eigen toetsen van ellende. Waarom die eeuwige melancholie, die oh zo grote ontevredenheid? Het helpt niet. Het helpt werkelijk nergens bij. Wachten op je eigen vent die steeds verder afdrijft en ondertussen ook nog dromen van een paar andere, waar héb je het nou helemaal over? Get…
Tien vingers rusten op ’t toetsenbord. Blik wazig. Ik hoef niet scherp te zien om toch te typen… Maar het scherpe is weg. Alles is dof. En mat. Soms heb ik dat. Nu dus. Onbestendig. Een moment van in niemands leven aanwezig zijn. Een moment waarop je weet dat niemand aan je denkt. Een moment dat je alleen bent op de wereld. Jouw wereld. Mijn wereld. Wat een werelden. Verder uit elkaar gaat bijna niet. Not alone. Zegt wie? So…
Ik kan niet begrijpen hoe. Wanneer de randen zo scherp zijn dat ze je snijden, als heel fijne splinters van glas. Wanneer je veel teveel voelt en je hebt geen idee hoe veel langer je het nog vol houdt. Wanneer iedereen die je kent, alsmaar probeert om het allemaal glad te strijken. Hoe dan een manier vinden om die pijn weg te nemen… [P!NK] Ineens merk je het. Een zekere persoon is weg. Zomaar ineens. Stilletjes uit je, al dan…