De dood relativeert, no matter what
God, wat relativeert dit. Ik wist pas meer dan een etmaal later dat ze overleden was. Waarom? Omdat ik met mijn eigen – nu tot futiele proporties geslonken – sores bezig was.
"Mama, waarom was je er niet?"
“Hai meiske! Wat lief dat je belt! Hoe is het, lieffie?” Stilte.
“Joehoe! Ben je er nog?”
“Ja.” Weer stilte.
“Mama, waarom was je er niet vandaag?”
De onsterfelijkheid online
Bijna middernacht. Ik wil mijn computer afsluiten en nog even welterusten wensen op Facebook en Twitter. Een rare kronkel in mijn hoofd, want waarom doe ik dat eigenlijk? De meeste mensen die ik op deze manier goedenacht wens, ken ik ‘in het echt’ niet eens. Draagt het überhaupt iets bij aan de goedheid van de nacht van al die anderen op social media? Of toch enkel maar aan mijn eigen goede gevoel? Plop. Een groot blok met dikke donkerblauwe omranding verschijnt…
Opgeven mag
Wezenloos staart hij uit het raam. Het ongenadig harde hout van de keukenstoel voelt hij tot diep in de broze botten van zijn zitvlak. Een paar uitgebluste en eindeloos vermoeide ogen kijkt langs de flats naar het donkergrijze water in de verte. Hij steunt met beide handen en kin op het handvat van zijn stok. Glinsterend vocht in zijn ogen. Alles is zinloos. Grauw. Eenzaam. Niets is het nog waard om voor door te gaan. Hij slaat zijn blik neer en perst de weerbarstige tranen uit zijn ooghoeken. Ze…
Kwaaie vlieg
Rust zacht. Dat wens ik je. Ja, ik óók. Ik ken jou niet. Niet meer. Ik dacht je te kennen maar wat is dat nou helemaal, ‘kennen’ op al die huidige social media. Ik voerde hele chatgesprekken met je. Steunde je toen je in een relatiecrisis van reusachtige proporties zat. Aanhoorde alles, stuurde je knuffels. Gaf raad, was er steeds weer voor je. Ook diep in de nacht. Toen ik merkte, dat je borderline-achtige trekken vertoonde, praatten we erover. Geen…
Ik ben te verliezen
Het niet praten hakte er hard in. Het niet horen, wat ik uitschreeuwde nog zo veel erger. Het niets meer zeggen. Het zei je niets. Onmisbaar is tenslotte geen mens, enkel een begrip. Het oppervlakkige van nooit echt kiezen. Slechts in acceptatie van mijn tekort was ik tóch te verliezen. Toen koos ik.
Relativiteit in theorie
“Alles is relatief!” Te pas en te onpas wordt het geroepen. Te gemakkelijk om moeilijke aangelegenheden steeds opnieuw te reduceren tot minimale issues. Je leeft maar één keer, toch? En die ene keer moet je er dan maar uit halen, wat er in zit. Maar wát zit er dan in vredesnaam in? En hoe weet je wáár het zit, zodat je het er ook uit kunt halen? Je ligt in het ziekenhuis voor een kleine standaardoperatie. Je hebt pijn; de…
Buikgevoel
Ze steunt zachtjes. De wond op haar been heeft dikke zwarte rouwranden. Wat bloederige korsten groeien door het gaas van transplantatiehuid heen. Op haar dij mist ze twee afgeschaafde lappen, felrode banen die pijn doen aan je ogen. Miep (eigenlijk heet ze Elfriede maar Miep vind ik beter passen) heeft huidkanker. Die van het ergste soort. ‘De Zwarte’, zoals ze het zelf noemt. Het type kanker dat zich ook gelijk in je lymfeklieren nestelt en van daaruit de rest van…
The end of an era.
Ik snap het weer eens niet. Komt vaker voor. Call me stupid, call me blond, maar soms snap ik er echt de ballen van. Je denkt: “Dit is voor altijd. Vanaf nu voor altijd. Nú zit het echt goed.” Je hebt wat problemen, je eigen sores, zorgen om je kinderen, ziekte, liefde, grenzen verleggen. In jezelf gekeerd. En dan ineens knalt er een rotje. Oorverdovend, net naast je oor. BAFFFFF!!!! Geschrokken opzij kijkend denk je: “shit, wat da foek was…
bang verdriet
“mam, ik ben zo bang… bang dat ik alles fout doe… bang dat ik iets vergeet… bang dat ik niks kan… bang dat ik het niet weet…” “mama… ik ben zo bang… bang dat ik iets kapot maak… bang dat jullie dood gaan… bang dat iemand inbreekt… bang om voor gek te staan…” “mams… wat moet ik nou… moet ik echt harder worden? of gewoon maar nooit meer wakker?” onkinderlijk groot zijn de zorgen. van mijn oh zo lieve arme…